Fyodor ukończył rytuał. Pozostało planować... co dalej? Od rana nie słyszał wieści od sióstr. Zakładał, że nic im się nie stało podczas spotkania z biskupem. To by była herezja podnieść rękę na narzędzia boże. Mógłby nawet zapłonąć stos… ale Fyodor nie wierzył by w najbliższej przyszłości do tego doszło. Wahał się między zaufaniem im, a pójściem sprawdzić czy wszystko jest w porządku.
Rozmyślanie przerwało mu ich wejście… co od razu rozwiązało problem.
- Witajcie. To jest Marek, oddany nam do pomocy przez palatyna Adawaga. Oczywiście świadczy to o pozytywnym rozwiązaniu sprawy. A jak wam poszło z biskupem?
Marek pokłonił się. W założeniu miał to być dworski ukłon, wyszła zaś z tego karykatura, która nie dawała złudzeń. Zwłaszcza Francisce, która obyta była z etykietą. Ten człowiek całkiem niedawno trafił na dwór. I z pewnością dyplomacja nie była jego domeną.
Anna odetchnęła z ulgą widząc Fyodora całego i zdrowego.
- Raczej… nie powinien nam przeszkadzać. Też się boi. - Odpowiedziała cicho przyglądając się nowemu towarzyszowi.
Francisca nie zamierzała również grać w złudzenia. Nie tutaj i nie dziś. Zmierzyła mężczyznę wzrokiem i odwzajemniła ukłon.
- Musisz być Panie posiadaczem wielu zalet, dostąpiwszy takiego znamienitego zaszczytu. Chętnie o nich posłucham… ale teraz muszę napisać list do kanonika, a wy - spojrzała na Fyodora trochę za długo - musicie mi pomóc. Zaraz przyniosę pióro, a wy sprawdźcie - zniżyła głos - czy nic nie chodzi po powale i rozpalcie ogień.
Po czym z pewnym pośpiechem wyszła.
Fyodor obrócił się jakby odprowadzał Franciskę spojrzeniem, ale oczami przeczesywał sufit w poszukiwaniu… cholera wie czego, ale mierząc się z wampirami, czarownicami i demonicznymi mgłami wszystkiego można się było spodziewać…
I zobaczył szczura. Małego gryzonia biegającego po belkach stropowych. Fyodor postanowił zaufać Francisce… i zmrużył oczy wymawiając w myślach krótką, niezwerbalizowaną modlitwę.

Francisca wróciła do sali szybciej niż ktokolwiek mógł się spodziewać. Rozłożyła na stole papier, pióro i niesiony ostrożnie kałamarz.
- Obiecałam kanonikowi list, jak tylko spotkamy się z biskupem - lecz zamiast usiąść do pisania wstała i rozejrzała się po suficie. Niedbale, spoglądając w zamyśleniu. Zobaczywszy małe zwierzę pisnęła.
- Obrzydliwe - skrzywiła się jak na damę przystało i wziąwszy kij strąciła zwierzę z powały.
Anna podeszła do gryzonia i ostrożnie go dotknęła.

Futro szczura było miękkie i delikatne. Zupełnie nie kojarzyło się z okropnym gryzoniem roznoszącym choroby. Anna nie czuła w nim niczego złego. Nie czuła tej dziwnej obecności co w poprzednich wizjach. Ten szczur przemierzał miasto w poszukiwaniu jedzenia. Nie było to łatwe. Każdy swojego jedzenia bronił jak mógł. W budynku, w którym był spiżarnię zmieniono w kazamaty. W małych szczurzyc oczkach odbijała się ręka wampira wystająca z beczki. Rozmowy jakiegoś długowłosego dostojnika z Fyodorem. A wcześniej marsz ciemnymi ulicami. Ramię przy ramieniu. Z dziesiątkami innych szczurów. Z setkami innych szczurów. Anna nagle ujrzała całe morze szczurów zalewające Płock.

Teraz była ptakiem, czy innym bezcielesnym bytem. Widziała krzywe ulice i skośne dachy domów. A całe miasto wypełniały szczury. Ich miękkie i brudne futerka falowały niby prawdziwy ocean. Jej zaparło dech. Zaczęła spadać i to wyrwało ją z zamyślenia.

- To nie jego wina. - Wyszeptała, a potem w ciszy pomodliła się o dar wizji.
Potem Francisca, upewniwszy się, że deski są puste usiadła i napisała.
“Pan dał mi dar rozpoznania tych, którzy mnie śledzą. Ktoś włada szczurami, które obserwują każdy nasz ruch.”
Zakonnica opadła na podłogę i zasłoniła usta. Czuła mdłości. Tak wiele…. Było ich tak wiele. Toż ludzie… jakie mieli szanse? Zobaczyła że WŁoszka coś pisze, więc z trudem podniosła się z podłogi i podeszła do swoich towarzyszy.
Franciska treść po przeczytaniu przez Annę i Fyodora wrzuciła w płonący ogień.
- Co mu napiszemy? - zapytał Reznov przejmując pióro i sam napisał drobnym pismem, tak aby nie szło tego przeczytać z więcej niż około stopy.
“Wykorzystamy przeciwko im. Utrzymajmy grę. Musimy to przemyśleć”
Francisca spojrzała na słowa i zamyśliła się.
- Rozmowy z biskupem też zakończyły się pomyślnie, bracie. To właśnie chciał usłyszeć kanonik. Podejrzewamy magię kołduńską, a szlachetny ksiądz biskup obiecał Inkwizycji pomoc - na kartce znalazło się jednak tylko krótkie zdanie.
“Która z sił może je kontrolować?”
Anna z trudem podeszła do kartki i spojrzała na zapiski swoich towarzyszy.
- Może… - Wyszeptała i drżącą dłonią nakreśliła zdanie:
“Faun, mówił o starym wampirze, podszywającym się za Welesa, w lesie.”
“Porozmawiajmy gdzie indziej” - napisał Fyodor na papierze
- Źródła donoszą też o wilkołakach w pobliskich lasach. Powinniśmy to sprawdzić, ale niekoniecznie teraz. Teraz chciałbym wam coś pokazać. Dowiedziałem się czegoś dużego o naszych wrogach w Płocku i okolicach. Opowiem o tym na miejscu, ale przed tym… chyba należałoby rozwiązać naszą sprawę piwniczną.
Francisca kiwnęła głową.
- Tak. Jest tyle pilnych spraw - westchnęła ze zmęczeniem w głosie. Po czym dopisała na kartce: “Jakaś kobieta nas śledziła. Na mnie polują cyganie od Michal. Jakub coś może wiedzieć.”
- Nie mam zdania - wzruszyła ramionami - Niech brat robi co uważa za słuszne. Prawdą jest, że sprawa ta jest bardzo niebezpieczna.
Fyodor kiwnął głową i tym zakończyli chwilowo dyskusję. Zszedł do piwnicy, zostawiając drzwi otwarte. Nie oczekiwał, że siostry z nim zejdą, ale też nie miałby nic przeciwko. Schodząc zmówił modlitwę o ochronę. Jeśli ten kto ich szpiegował był sojusznikiem Guze’go to był to ostatni moment na desperacki atak. Otworzył w piwnicy beczkę… oparł na niej stopę i przewrócił ją. Skrzywił się z lekka gdy z niej wypadła tylko pozbawiona dłoni ręka. Guze był ciasno upchany. Sięgnął do środka i wyszarpnął go za włosy. Chwilę potem wzniósł odłamek laski i uderzył. I znów. I znów.

~ * ~

Fyodor łapał długie wdechy obserwując rozpadające się zwłoki Guzego. Ciało schło i pękało i kruszyło się aż do pyłu, jakby czas sobie przypomniał i odbierał należny dług w ciągu tych kilku chwil. Fyodor obserwował to… z wielką przyjemnością. Niczego nie darzył tak szczerą i osobistą nienawiścią jak wampirów.

~ * ~

- Sprawa rozwiązana. Teraz muszę wam coś pokazać - powiedział Fyodor zapraszając siostry do wyjścia. Czekały na nich konie i jeśli żaden szczur nie wejdzie im między szaty powinni łatwo uciec przed szpiegami.
- Wszystko w porządku? - Anna przyjrzała się czerwonemu bratu z niepewnością. Nie wiedziała czemu nie skorzystał z pomocy Waltera i Gerge, ale i nie chciała dopytywać. - Czy.. jedziemy we trójkę?
- Tak. Nad tym musi się rozmówić inkwizycja, a nie jej część - Fyodor umyślnie dodawał blefowi tyle pompy ile się dało aby zdezorganizować przeciwnika. Potencjalnie wymusić na nim zbędne bądź zbyt gwałtowne działania w nieadekwatnym momencie.
Anna przytaknęła i ruszyła za czerwonym bratem. Nie rozumiała czemu skoro miała się rozmówić cała inkwizycja nie jechali Walter i Gerge. Pozwoliła jednak Fyodorowi i Francisce na ich grę.