Gdzieś w lesie, w okolicy Płocka.

Wokół miasta panowała cisza. Tylko trzy postacie w siodłach podążały skrajem lasu, wzdłuż brzegu rzeki. Czy widział ich jakiś szczur? Zapewne nie. Choć w ciemności las wydawał się cały czas zerkać na nich nieuchwytnymi spojrzeniami dzikich zwierząt.

Marek zgodnie z życzeniem Fyodora czekał w ich siedzibie. Sprzątnął też zwłoki Guzego. Ciało rozpadło się w proch, ale kości pozostały niemal nienaruszone. Wampir nie był więc tak stary, jak przypuszczał Fyodor. Z drugiej strony nie można było się spodziewać po bardzo starym wampirze, że będzie chcieć wplątać Inkwizytora w swoje gierki z myślą, że owinie go sobie wokół palca.

W końcu ich oczom ukazała się sporej wielkości drewniana chatka. Oświetlało ja słabe światło księżyca. Wewnątrz z pewnością palił się ogień, ale nie byli w stanie określić, czy to palenisko, czy raczej świeca. Dotarli do miejsca, w którym ponoć mieszkała lokalna czarownica. Czy to ona uciekła z magazynu w porcie? Czy byli gotowi na konfrontację? A może wreszcie znaleźli czas na bezpieczną wymianę informacji bez udziału szczurów?