Lothar dawno temu czytał pewien poemat. Szło to jakoś tak...

Cytat:

Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem: 2 Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono, 3 czas zabijania i czas leczenia, czas burzenia i czas budowania, 4 czas płaczu i czas śmiechu, czas zawodzenia i czas pląsów, 5 czas rzucania kamieni i czas ich zbierania, czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich, 6 czas szukania i czas tracenia, czas zachowania i czas wyrzucania, 7 czas rozdzierania i czas zszywania, czas milczenia i czas mówienia, 8 czas miłowania i czas nienawiści, czas wojny i czas pokoju.

I choć utwór wprost tego nie mówił, by też przekonany, że jest też czas gadania i czas powstrzymania się od mielenia ozorem oraz zaatakowania przeciwnika zanim ten się przygotuje i wezwie posiłki. I że obecnie nadszedł ten drugi.
Dlatego bez wahania i bez słowa zaatakował. Musiał ich samym swoim impetem zatrzymać i nie pozwolić by ewentualne posiłki przeszły przez te drzwi.