Przydałby się dyktafon, by nagrać rozmowy toczące się między stalkerami, a hibernatusami, zwłaszcza dłuższe monologi tych pierwszych. Niestety strefa nie pozwalała na taki komfort. Doktor przysłuchiwał się więc uważnie i łowił każdą informację. W analitycznym umyśle wyłaniał się powoli pewien mglisty obraz, ale nadal było zbyt dużo luk, które uniemożliwiały pełną analizę. Brakowało wielu elementów i wyglądało na to, że niektóre z nich pozostaną na zawsze zagubione, skrywając tajemnice miejsca, w którym symbolicznie narodził się na nowo. Strefa była skomplikowanym organizmem, okazało się, że stalkerzy też badali ją fragmentarycznie, nie dociekając jej istoty, a szukając jedynie doraźnej korzyści.

Po powrocie Abi i Nicka znów wszystko pozornie wróciło do normy. Zaskoczyło go, że Norton chce poświęcić tak wartościowy strefowy okaz na uleczenie Koichiego. To kolejny przykład altruizmu, o który nie posądzałby wcześniej ich przewodnika. W następnej chwili objawiły sie nowe okoliczności. Słowo "instytut" naturalnie zaciekawiło Mervina. Wskazywało, że naukowcy mogli maczać palce w obudzeniu tej siły, która teraz panowała nad niegdysiejszym Londynem, ustalając własne strefowe zasady. Może ich intencje były szczere, lecz presja armii doprowadziła do tragedii? A może chcieli ratować ludzkość i już po błędach wojskowych rozpaczliwie szukali rozwiązań i ocalenia dla mieszkańców? Mógł tylko snuć przypuszczenia, ale patrząc na reakcję stalkerki, domyślał sie, że miejsce to było ważne. Istniała szansa, iż klucz do zagadki zony znajdował się w ich zasięgu. Czy wart był podjęcia ryzyka? Mervin nie wiedział. Wątpił też, by ktokolwiek liczył się z jego zdaniem w tej materii. Sam doradzałby rychły wymarsz i kontynuowanie drogi ku murowi, ale mógł zrozumieć fascynacje i oczekiwania stalkerów. Strefa była ich drugim domem. Spędzali tu czas ryzykując życie i poznając miejscowe prawidła, jakże inne od normalnych. Pokusa choć częściowej odpowiedzi na pytania o naturę i historię powstania anomalii, rozpalała zmysły. Wilgraines sam mógłby jej ulec, gdyby nie realistyczne spojrzenie na szanse świeżo wybudzonych w wyprawie do "serca" zony.

Pozostawało czekać na wyniki rekonesansu dokonanego przez profesjonałów i oswojonego owada... Zregenerować siły choćby w krótkim śnie, będącym chwilowym oderwaniem się od nieustannej sytuacji zagrożenia. Zanucił pod nosem "It’s a Long Way to Tipperary"... Jak to szło...? "Potężny Londyn"? - szczerze zachciało mu się ryknąć śmiechem. - Do muru daleko.. oj daleko powtarzał cicho, parafrazujac słowa Pszczółki, niczym kołysankę. Przez cień powiek, spoglądał niewyraźnie na niedopałki rzucane przez Sigrun, które mogły symbolizować gasnącą nadzieję na ocalenie ich grupy...