lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - Hell Gate London

Santorine · 15-07-2019, 21:22

W zasadzie nie wiedziała, czego mogła się spodziewać po zielsku, które stalkerzy znaleźli w Strefie. Spodziewać się można było wszystkiego – Japończyk mógł nagle zmutować, wpaść w berserk i pozabijać ich wszystkich, mógł umrzeć w agonii lub też po prostu paść na ziemię i po prostu umrzeć. W Strefie możliwe było wszystko.

Koichi wybrał opcję berserka. Sigrun instynktownie sięgnęła w stronę kabury, gdzie był schowany Glock, ale… Jeśli naprawdę miałby umrzeć, co by to zmieniło?

Tym bardziej, że Kari i Abi postanowiły za wszelką cenę przyszpilić go do podłogi, co okazało się złym pomysłem.

Zamieszanie wybuchło nagle i bez ostrzeżenia. Kiedy Koichi wrejterował w okolice Sigrun, ta posłała parę kułaków w stronę jego nosa. Jak się okazało, bez większego rezultatu. Japoniec, który nagle stracił rozum przewalił się przez całą kryjówkę po to, żeby wpaść na Davida. Tam zakotłowało się, zamieszało i skończyło się tak szybko, jak się zaczęło.

- Było ostrzec, związać go – Sigrun rzekła, podnosząc z ziemi nieco zmiętego peta, który wypadł jej z ust podczas szamotaniny. - Kurwa, co jak co, to planning i management macie zjebany – Sigrun wypuściła dym w stronę stalkerek, rozmasowywując siniak na nodze.

Tymczasem, Koichi postanowił uciąć sobie drzemkę. Czy miał z niej wyjść – tylko czas miał to pokazać.

- Wyjdzie z tego? – zapytała Kari.

- Haha, jak dla mnie wygląda na denata – Sigrun wyszczerzyła zęby w stronę stalkerek.

W międzyczasie, powrócili Nick i Pszczółka. Sigrun nie omieszkała dodać do raczej lakonicznej wypowiedzi Kari nieco bardziej soczystych detalów całego zajścia, jak Japończyk zaczął wrzeszczeć, taranować wszystko co się da i w gruncie rzeczy zachowywać się, jakby postradał rozum. Zupełnie jak ludzie za starych, dobrych czasów, kiedy alkohol lał się strumieniami i nie trzeba było myśleć o tym, co jutro.

Rozmowa stalkerów zmartwiła ją, jeśli, oczywiście, pozostało w tym świecie Strefy cokolwiek, co mogło ją zmartwić. Z miejsc zwyczajnie niebezpiecznych, to znaczy, pospolicie niebezpiecznych, z jakich składała się głęboka Strefa, w której się znajdowali, postanowili, ot, tak dla zabawy, przejść się w stronę jeszcze bardziej niebezpiecznego miejsca. Które zapewne było na poziomie czegoś w stylu lewiatanów – chociaż, kto wie? Sigrun nie miała pojęcia, co mogło ich spotkać w „Instytucie”. Nikt nie miał pojęcia z hibernatusów.

Na propozycję Nicka o dołączeniu do stalkerów na wyprawę do Instytutu, Sigrun odparła:

- Wiesz co Nick, ty to, kurwa, się rozminąłeś z powołaniem. Ty powinieneś był, kurwa, wiesz kim zostać? Pierdolonym wodzirejem w telewizji, jeśli za murem puszczają jeszcze teleturnieje.

- Czaisz, mistrzu? Byś sobie wyjeżdżał na parkiet na czerwonym dywanie i gadał, no, tutaj, widzicie, moje ulubione chujki, macie bramkę numer jeden, dwa i trzy. I wiesz co byłoby zajebiste w tym teleturnieju? Że którąkolwiek z opcji byś nie wybrał, to zawsze masz przejebane. Niby możesz przeżyć, ale w sumie niekoniecznie. Nie zdarza się za często. W bramce numer jeden zejdziesz, zje cię wielki wilk. No chyba, że przeskradasz się koło niego. W bramce numer dwa, zajebie cię sukinsyn z piekła rodem. A bramka numer trzy? A, kurwa! Giniesz i chuj. A co tam!

Roześmiała się.

- A tak konkretnie? Tak konkretnie to nie zostawiasz nam wyboru i chyba wolę iść z wami, co za różnica w jakości zgonu. Te wszystkie niby-wybory każą mi myśleć, na co wy tych ludzi z kriosnu budzicie? Jak bym wiedziała wcześniej, że przez coś takiego będę musiała przechodzić, to na drzwiach skrzynki bym sobie przypierdoliła kartkę „NIE PRZESZKADZAĆ”. Spała bym se dalej. He. Panowie – tu zwróciła się do pozostałych hibernatusów – raczej wyboru dużego nie mamy?

Sięgnęła automatycznie po kolejnego peta, ale jakoś nie miała ochoty. Może ze zdenerwowania.

15-07-2019, 21:22	#198
Santorine Reputacja: 1	W zasadzie nie wiedziała, czego mogła się spodziewać po zielsku, które stalkerzy znaleźli w Strefie. Spodziewać się można było wszystkiego – Japończyk mógł nagle zmutować, wpaść w berserk i pozabijać ich wszystkich, mógł umrzeć w agonii lub też po prostu paść na ziemię i po prostu umrzeć. W Strefie możliwe było wszystko. Koichi wybrał opcję berserka. Sigrun instynktownie sięgnęła w stronę kabury, gdzie był schowany Glock, ale… Jeśli naprawdę miałby umrzeć, co by to zmieniło? Tym bardziej, że Kari i Abi postanowiły za wszelką cenę przyszpilić go do podłogi, co okazało się złym pomysłem. Zamieszanie wybuchło nagle i bez ostrzeżenia. Kiedy Koichi wrejterował w okolice Sigrun, ta posłała parę kułaków w stronę jego nosa. Jak się okazało, bez większego rezultatu. Japoniec, który nagle stracił rozum przewalił się przez całą kryjówkę po to, żeby wpaść na Davida. Tam zakotłowało się, zamieszało i skończyło się tak szybko, jak się zaczęło. - Było ostrzec, związać go – Sigrun rzekła, podnosząc z ziemi nieco zmiętego peta, który wypadł jej z ust podczas szamotaniny. - Kurwa, co jak co, to planning i management macie zjebany – Sigrun wypuściła dym w stronę stalkerek, rozmasowywując siniak na nodze. Tymczasem, Koichi postanowił uciąć sobie drzemkę. Czy miał z niej wyjść – tylko czas miał to pokazać. - Wyjdzie z tego? – zapytała Kari. - Haha, jak dla mnie wygląda na denata – Sigrun wyszczerzyła zęby w stronę stalkerek. W międzyczasie, powrócili Nick i Pszczółka. Sigrun nie omieszkała dodać do raczej lakonicznej wypowiedzi Kari nieco bardziej soczystych detalów całego zajścia, jak Japończyk zaczął wrzeszczeć, taranować wszystko co się da i w gruncie rzeczy zachowywać się, jakby postradał rozum. Zupełnie jak ludzie za starych, dobrych czasów, kiedy alkohol lał się strumieniami i nie trzeba było myśleć o tym, co jutro. Rozmowa stalkerów zmartwiła ją, jeśli, oczywiście, pozostało w tym świecie Strefy cokolwiek, co mogło ją zmartwić. Z miejsc zwyczajnie niebezpiecznych, to znaczy, pospolicie niebezpiecznych, z jakich składała się głęboka Strefa, w której się znajdowali, postanowili, ot, tak dla zabawy, przejść się w stronę jeszcze bardziej niebezpiecznego miejsca. Które zapewne było na poziomie czegoś w stylu lewiatanów – chociaż, kto wie? Sigrun nie miała pojęcia, co mogło ich spotkać w „Instytucie”. Nikt nie miał pojęcia z hibernatusów. Na propozycję Nicka o dołączeniu do stalkerów na wyprawę do Instytutu, Sigrun odparła: - Wiesz co Nick, ty to, kurwa, się rozminąłeś z powołaniem. Ty powinieneś był, kurwa, wiesz kim zostać? Pierdolonym wodzirejem w telewizji, jeśli za murem puszczają jeszcze teleturnieje. - Czaisz, mistrzu? Byś sobie wyjeżdżał na parkiet na czerwonym dywanie i gadał, no, tutaj, widzicie, moje ulubione chujki, macie bramkę numer jeden, dwa i trzy. I wiesz co byłoby zajebiste w tym teleturnieju? Że którąkolwiek z opcji byś nie wybrał, to zawsze masz przejebane. Niby możesz przeżyć, ale w sumie niekoniecznie. Nie zdarza się za często. W bramce numer jeden zejdziesz, zje cię wielki wilk. No chyba, że przeskradasz się koło niego. W bramce numer dwa, zajebie cię sukinsyn z piekła rodem. A bramka numer trzy? A, kurwa! Giniesz i chuj. A co tam! Roześmiała się. - A tak konkretnie? Tak konkretnie to nie zostawiasz nam wyboru i chyba wolę iść z wami, co za różnica w jakości zgonu. Te wszystkie niby-wybory każą mi myśleć, na co wy tych ludzi z kriosnu budzicie? Jak bym wiedziała wcześniej, że przez coś takiego będę musiała przechodzić, to na drzwiach skrzynki bym sobie przypierdoliła kartkę „NIE PRZESZKADZAĆ”. Spała bym se dalej. He. Panowie – tu zwróciła się do pozostałych hibernatusów – raczej wyboru dużego nie mamy? Sięgnęła automatycznie po kolejnego peta, ale jakoś nie miała ochoty. Może ze zdenerwowania. __________________ Evil never sleeps, it power naps!