Szli po schodach krok po kroku. Za nimi, niczym mroczny żniwiarz, postępował Albert „Sprzęgło” Wilga. Najemnik, zabójca, morderca. Próbkę jego możliwości poznali na dole w postaci stygnącego trupa Karla, który najwyraźniej przeliczył się w swoich kalkulacjach. Patricii pozostało jedynie zagryźć mocniej szczęki i na razie postępować zgodnie z poleceniami. Próbowała gorączkowo szukać jakiegoś wyjścia, ale każde z nich oznaczało przynajmniej jednego trupa więcej. Nie mogła na to pozwolić. Podstawą działania policji było „przynajmniej nie szkodzić”. Wszelkie podręczniki dotyczące porwań podkreślały, żeby pod żadnym pozorem nie drażnić porywacza. Dopóki są grzeczni żyją. To już jest coś.
Zatrzymała się ponownie pomiędzy stopniami. Była naprawdę słaba. Z trudem powstrzymywała się przed zwymiotowaniem. Albert ich nie popędzał. Przynajmniej nie za bardzo. W końcu Adam swoje warzył. Zerknęła ukradkiem na jego kieszenie, gdzie skrywał się paralizator i gaz łzawiący. Dobre na pierwszego lepszego oprycha, ale niewiele by pomogło przeciwko zawodowcowi. Nie dopóki nie odzyska sił. Przetarła spocone czoło i kontynuowała wspinaczkę.
Przystanki robiła częściej niż potrzebowała, ale nie na tyle, żeby Sprzęgło się zirytował. Liczyła na jeszcze jedną kartę w rękawie. Kosa był co prawda idiotą, ale jego zachowanie łatwo było przewidzieć. Nie odpuściłby nagrania widowiska, które rozegrało się pod blokiem. A skoro tak to widział też morderstwo. Może udało mu się uciec lub ukryć gdzieś? Wtedy będą mogli liczyć na element zaskoczenia. O ile nie pozbawiła go przytomności swoim uderzeniem.