Varis uśmiechnął się.
- To wy tak twierdzicie mości K’Ou’stk’ o. Tym bardziej będę nalegał na pierwszy punkt z przysięgą na bogów, honor swój i rodu, że umowa ta będzie dochowana, oraz drugi, że nagroda będzie wypłacona bezwarunkowo. Rozumiem też wytłumaczenie dotyczące ziemi wynikające z zwykłej pomyłki.


Potem podszedł do kłócących się przywódcy rodu i jego córki. Położył dłoń na ramieniu dziewczyny.

Ta gniewnie zarzuciła głową, jej rude włosy zafalowały, ukazując rozgonione kłótnią i alkoholem niebieskie, oczy otoczone mnogością piegów. Jakby przez ramię Barda przeszedł piorun. Bardowi jak rzadko zabrakło słów. Chwilę trwało nim zebrał się i przemówił.
- Jak ocean... - po tych słowach wstrząsnął głową. - Szlachetna panno, Wasza Łaskawość służę pomocą w rozwiązaniu tego problemu. Szlachetna Kasmael ma rację, iż dąży do udziału w tej wyprawie. Każdy krasnolud musi dowieść, iż jest już dorosły podejmując niebezpieczną wyprawę. Wasza książęca mość Dwainie Ironbreaker, Kasmael jest Waszą córką, córką rodu, ona to lub jej dzieci po Was obejmą tron cytadeli, zatem jako pretendentka do tak ważnego tytułu władcy Cytadeli Żelaznych Kłów nie ma wyboru, musi wyruszyć na tą wyprawę, by nikt nie zakwestionował jej prawa do korony i dziedziczenia po Was.
Zakończył Varis z dworskim ukłonem przed krasnoludem.