| Książę prawie zajeździł swojego konia. A to nie dlatego żeby gdzieś się spieszył, po prostu był znudzony i żądny przygód. Potrzebował prawdziwych wyzwań, czegoś co mogłoby określić, jak bardzo jest wspaniały. Bo w to, że jest wspaniały, Książę nie wątpił.
Po wejściu do Wieży uderzyła w niego siła czystej magicznej energii. Książę jednak przezwyciężył ją siłą swojej woli i bez dalszych przeszkód znalazł się w komnacie. W oczy od razu rzucił mu się gustownie biały tron, jakby specjalnie przygotowany dla niego. Książę zasiadł na nim i przemówił:
-Witajcie w moim królestwie. Właściwie w mojego ojca, ale on już jest jedną drogą w grobie. Więc w moim. Podobno macie być "grupą dzielnych i uzdolnionych awanturników", która ma mnie wesprzeć w unicestwieniu jakiś kultystów.
Książę teatralnie westchnął.
-Na razie widzę jednak zwierzęta, element przestępczy i dzieci. Nie wiem, w jaki sposób mielibyście mi pomóc. I szczerze mówiąc, nie chcę się nawet zastanawiać. Pewnie możecie powiedzieć, że to jakieś dziwne moce sprawiły, że jesteście dziwni. Tylko rzecz w tym, że ja wchodziłem tu jako Książę i Księciem pozostałem. Przyglądam się więc tej sytuacji ze wszystkich stron. I wydaje mi się, że jest tylko jedno wytłumaczenie tego absurdu. Jesteście iluzjami stworzonymi przez pana tego zamku, aby mnie omamić.
Książę uderzył pięścią oparcie tronu.
-A więc oznajmiam, że ja Eryk z rodu Gryfa, dziedzic Gniazda, Pan Kruczym Polu, władca Doliny Srebrzystego Potoku, nie dam się zwieść przez te iście karczemne sztuczki. Dalsze nieistnienie tych miraży jest zupełnie bezcelowe, nakazuję ci je odwołać Iluzjonisto.
To powiedziawszy, Książę zadowolony z bystrości swojego umysłu, rozsiadł się wygonie na tronie i zaczął czekać. |