„Junior” podłapał bezradne spojrzenie swojego przełożonego. Domyślił się, że ten ciężko dumał nad tym, jaką decyzję podjąć. Może i Law był dobrym kierownikiem działu, ale do stratega na polu bitwy jeszcze wiele mu brakowało.

- Spokojnie, szefie, pójdę pierwszy - odezwał się młody zbrojny, po czym wskazał ręką wysoką trawę.

- Na pewno? Nie możemy być pewni sprawności sensorów MEC’a. Jeśli cię złapie...

- Nie złapie - pokręcił głową żołnierz. - Nie możemy ryzykować uszkodzenia twojej zabawki. Tak samo ruskie „ura!” odpada - dodał, spoglądając z politowaniem na złomiarza.

Japończyk potrzebował chwili na zastanowienie się.

- No dobra - westchnął, odpalając radio. - Czołgami się po kolei. Junior, ja, później reszta. Dunkierka, obserwuj uważniej przeciwnika. Jak tylko zauważysz, że ten unosi na nas broń, wal, by odwrócić jego uwagę.

- Przyjęłam - odezwała się w głośniku snajperka.

- No dobra, zróbmy to! - rzucił pod nosem zbrojny, dodając sobie odwagi.

Skaner przełknął ślinę i z przerażeniem przyglądał się, jak ten zanurkował w trawie. Wóz albo przewóz, pomyślał.