Skąd Volkmar chciał wziąć sługi, skoro kazał im zostać w domu, trudno powiedzieć. Jak mieli dostać się do Ratusza, skoro go zabarykadował i zabronił kogokolwiek wpuszczać - również. Ale na szczęście nie musiał się tym przejmować. Ledwo położył ręce na Szlachcicu i zaczął go wypychać dostał w pysk tak, że ocknął się na dywanie. Arystokrata może i był skłonny zgodzić się na pozostawienie tytularnej władzy nad siłami zbrojnymi Burmistrzowi (choć było to bardzo podejrzane, w końcu ten nie miał żadnego doświadczenia, a zgodnie z prawem władzę w czasie wojny miał Kapitan Straży), przyjąć jedynie 10% sugerowanego wynagrodzenia osłodzonego 40% wartości skonfiskowanych majątków, ba, skłonny był nawet wybaczyć przesadę w słowach urzędnika, który ośmielił się sugerować, że jego pismo w ogóle trafi do kancelarii Imperatora zamiast do wygódki kancelisty, ale już potraktowania jak natręta i wydawania mu rozkazów przez nisko urodzonego półelfa znieść nie mógł.

Co gorsza, Bohaterowie czekali teraz na obiecane im pieniądze i podpisanie umowy, a tych Volkmar za nic nie mógł znaleźć. Z miejskiej kasy zniknęły wszystkie pieniądze, z sejfu - miejska pieczęć do podbijania decyzji i obwieszczeń... a i archiwum wyglądało jakby ktoś w nim buszował.