- Nie boimy się... – odszczeknął Yahim. Był charakterny, to z pewnością, ale kłamać nie umiał. Bali się, i on, i pozostali. – Musimy do Medvednyj dotrzeć.

- Matulę wzieni... i papcia... – Jasnowłosa dziewczynka miała łzy w błękitnych oczach.

- Moich teź... – najmniejszy z nich zaczynał już chlipać.

Zaczynali kolejno mówić, bez ładu i składu, przerywając sobie wzajemnie.

- Oczy czorne mieli... Bili ich... I giganta Asmyła mieli... Ja kcem do mamy... To nie Asmył, on tylko dwie ręce ma...

Gnimnyr i Dołganie bezskutecznie próbowali uporządkować ich wypowiedzi. Z pomocą przyszedł znowu Yahim, uciszając dzieciaki.

- Starszych związali i wzięli. Wszystkich. My najmłodsi, nas puścili wolno.

Dzieci nie miały widocznych śladów mutacji. Były najzwyczajniejszymi w świecie dziećmi.

- Do mamy...