Ochotnicy na rozprawienie się z wielkimi owadami weszli do jaskini, prócz bliźniaków i zwierzęcej towarzyszki druida wszyscy postanowili spróbować wykorzystać porę jedzenia tych istot. Tylko atak złodzieja i Hannskjalda, pod postacią ptaka, przyniosły efekty.
Następnie walka potoczyła się szybko.
Żuki nie mogły wydostać się ze swojej jaskini dzięki ciasnemu murowi jacy stworzyli wojownicy. Choć te sprytne bestie i tak były w stanie zmieścić się w korytarzu łączącym pomieszczenia. Ku zdziwieniu niektórych owy ciemny korytarz rozjaśnił się magicznym światłem. Oczywiście nie było dziwne że magia została użyta, ale kto jej użył.
Ich Szelma najwidoczniej posiadał talenty którymi nie raczył się innym pochwalić.

Miecze, topory i sztylety ciachały chitynowe pancerze przeciwników, a trzymająca się z tyłu wiedźma postanowiła zająć się istotami wewnątrz kolejnej jaskini. Wypowiedziała magiczne słowa a koło jednego z pozostałych przeciwników zmaterializowała się kula cienia i próbowała zaatakować. Najwidoczniej fart nie był po stronie wiedźmy bo jej cel zgrabnie unikał ataków. Dodatkowo jej brat został ugryziony przez wielką żuwaczkę owada. Pech. Pech i niesprawiedliwość świata. Choć w porównaniu ile ciosów zadawali robalom wojownicy te małe potknięcia były nie znaczącym pyłkiem.
Zwłaszcza że wygrali. Byli pokryci śmierdzącymi bebechami żuków. Zapach pewnie zostanie na ich ubraniach niemiłosiernie długą jeśli od razu po wyjściu z jaskini się tym nie zajmą, ale byli cali.
Wiedźma podleczyła rannych swoją magią by nie musieli marnować zapasów mikstur.
No i nadszedł czas by ktoś zajął się tym po co w ogóle zabijali te żuki.