lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

GreK · 27-09-2019, 18:23

Niech ktoś zgasi tą pierdoloną lampę!
Alvaro był podkurwiony. Słońcem, głupimi cipami uganiającymi się za Uccozami i tym, że kręcił się jak gówno w przeręblu. Nic tu się kurwa nie zgadzało. El Sombre, El Manivela, El kurwa Morte, pierdolony Bacab! Od imion, możliwych powiązań i wymyślania teorii, i kolejnych posunięć pękał mu łeb... a może to tylko przez tą żarówę. Niech to kurwa ktoś wyłączy.

Skupił wzrok za odchodzącym Alfredo de Burto. Nie ogarniał. Pytań było coraz więcej a on potrzebował odpowiedzi i ich brak irytował go chyba najbardziej. Aż się w nim gotowało. Zamierzał tutaj zostać, czekać i obserwować ale patrząc na odchodzącego handlarza śmiercią już wiedział, że nie da rady. Wewnętrzny wkurw bowiem narastał, szukał ujścia. Nie wysiedzi cały dzień w jednym miejscu.

Oderwał się od ściany. Nie, nie poszedł za Elijahem. Wewnętrzny instynkt samozachowawczy podpowiadał mu, że lepiej nie drażnić skorpiona gołą ręką. Zamiast tego ruszył wolno w kierunku jadłodajni.

Ludzie w miarę spokojnie stali po jedzenie - z tackami, czekając aż wolontariusze zza wysokiej lady nałożą im porcję. Kukurydza, fasola, placki, ryż - proste, meksykańskie, smaczne jedzenie. Pachniało ... obrzydliwie. Wszystko, co nie było krwią, po prostu, cuchnęło. Nie. Nie cuchnęło. Raczej wydawało z siebie takie odpychające dla zmysłów Ucha wonie. Lepiej pachnieli ludzie. Zbici w tłumie, nieco już spoceni - jak bufet wystawiony w dobrym hotelu. Oreja czuł, jak biją ich serca. Jakby byli jednym organizmem napędzanym setkami małych pompek tłoczących życiodajny i apetyczny likwor.

Otrząsnął się z tego niespodziewanego przypływu ... entuzjazmu.

Marrtisa wydawała jedzenie. Spocona twarz. Włosy schowane pod białym czepkiem. Uśmiechała się do ludzi tym swoim jasnym, serdecznym uśmiechem. Poprawiając niektórym dzień, a niektórych mężczyzn doprowadzając do niechcianej erekcji.

Była zjawiskowa w jakiś taki dziwny sposób.

Chyba nie zauważyła Ucha, zajęta swoją pracą i próbą skontrolowania chaosu przy wydawaniu jedzenia.

Alvaro Jesus snuł się przez chwilę leniwie wśród upajającego zapachu potu i świeżej krwi, wśród odoru świeżego jedzenia, chłonąc zapachy, rozmowy i atmosferę miejsca. Przyglądał się dziewczynie, podglądając jej ruchy, gesty, mimikę i reakcję tłumu, szczególnie śliniących się do niej mężczyzn. Obszedł w końcu stół, tak by zostać przez nią zauważony. Podchwycił jej wzrok, uśmiechnął się, czekał aż skończy.

Trwało to naprawdę długo. Jeszcze niemal godzinę. Ludzie rozchodzili się, jedli przy ustawionych w pobliżu stołach, odnosili tace, prosili o dokładki do plastikowych pojemników, zagadywali wolontariuszy ale w końcu w większości opuścili teren garkuchni.

Marrtisa uśmiechnęła się do Ucha i zamachała wesoło ręką.

- Pomożesz nam to ogarnąć, Alvaro? - zawołała.

Skinął głową i bez słowa zaczął wrzucać śmieci do dużych, czarnych worków.

Pracowali przez kwadrans, zbierając i przenosząc rzeczy do kuchni. Potem Marrtisa pogadała chwilę z resztą wolontariuszy i wyszła na zewnątrz, już bez czepka i fartucha, w którym pracowała przy wydawaniu posiłków. Uśmiechnęła się do Ucha bielą zębów ładnie kontrastującą z jej opaloną skórą.

- Niezły bałagan, prawda?

- Skończyłaś pracować? - nie odpowiedział. - Chciałem z tobą porozmawiać… jeśli oczywiście się nie narzucam.

- Mogę się zbierać. Chłopaki dokończą sprzątanie. Byłam przed nimi w kuchni więc niech się też wykażą. Tylko, że za dwie godziny muszę być w centrum, na zajęciach. Więc jak chcesz, możemy się przespacerować. W sumie coś dzieje się na mieście. Coś niedobrego. Nawet bezpieczniej będę się czuła mając koło siebie faceta. I to takiego, co naprawdę wygląda na twardziela. Mogę spytać skąd znasz Elijaha? Bo on też jest twardzielem, jakich mało, co nie?

Weszła na swoje serdeczne tony.

Była radosna, lecz nie głupia. I na pewno nie naiwna. Trudno było więc powiedzieć, czy aż tak bardzo myliła się względem ludzi, czy pogrywała z Uchem w jakąś dziwną gierkę. Pod tym względem przypominała mu El Morte, tylko że przy niej jego instynkt zagrożenia nie wariował.

Przystał na jej propozycję. Ruszyli niespiesznie. Słońce paliło kurewsko.

- Szef dał mi do niego namiar - odpowiedział zgodnie z prawdą. - Dobrze go znasz? Jaki jest?

- W porządku. jak się angażuje, to na całego. Zawsze potrafi pogadać. Można na niego liczyć.

- Bez wad, hmm?

- Nie, no coś ty! - zaśmiała się szczerze. - Każdy ma wady. Eljiah jest - przez chwile szukała właściwego słowa - zbyt nudny i trochę sztuczny. Wiesz. Jakby nosił maskę. Szczerze mówiąc trudno go rozgryźć. Co robił, kim był, nawet skąd pochodzi, gdzie pracuje. Nie mówi, ani o sobie, ani o swojej przeszłości. Tylko słucha. To czasami irytujące no i nieco straszne. Chociaż ja szanuję, że ktoś ma swoje tajemnice i nie naciskam.

Uśmiechnął się. Kopnął w zamyśleniu przydrożny kamień.

- Jasne… Chciałbym mu zrobić prezent, wiesz… niespodziankę, coś co sprawiłoby mu przyjemność. Jest coś na czym mu zależy?

- Oj... - pokręciła głową. - Trudna sprawa. Ale chyba muzyka klasyczna. Wiesz. Najlepiej europejska. Wiem, że lubi tego słuchać.

- Gówno w przeręblu - mruknął niezrozumiale.

- Hę? - spojrzała na niego nieco zdezorientowana, chyba jednak nie słysząc tego, co powiedział. - Mówiłeś Haydn, czy Mendelson. Samochód zagłuszył?

- No właśnie nie jestem pewien - westchnął. - Ty co byś wybrała?

- Kurcze. Nie znam się. Dla mnie wszyscy brzmią podobnie. Nie mam takiego gustu jak Elijah.

- Hmmm… Coś wybiorę. Dzięki za wskazówki. - Zatrzymał się. - Muszę już iść… mam coś do załatwienia.

Nie zatrzymywała go a on chętnie się odłączył. Już ledwie utrzymywał pozory spokoju. Pierdolone gówno w przeręblu. Kręcił się w kółko, nie wiedział co zrobić a czas spierdalał. Idąc w kierunku cmentarza, na którym Xolotl dokonał przemiany natknął się na samotnie idącego mężczyznę. Być może jednego z podopiecznych El Morte, wracającego z wyżerki pasożyta. Okolica była wyludniona a Fernandez wkurwiony. Dopiero gdy odłożył kamień, brunatny od strzępów czegoś, co było kiedyś mózgiem poczuł spokój. Czas spotkać się z Mistrzem.

27-09-2019, 18:23	#138
GreK Reputacja: 1	Gówno w przeręblu. Niech ktoś zgasi tą pierdoloną lampę! Alvaro był podkurwiony. Słońcem, głupimi cipami uganiającymi się za Uccozami i tym, że kręcił się jak gówno w przeręblu. Nic tu się kurwa nie zgadzało. El Sombre, El Manivela, El kurwa Morte, pierdolony Bacab! Od imion, możliwych powiązań i wymyślania teorii, i kolejnych posunięć pękał mu łeb... a może to tylko przez tą żarówę. Niech to kurwa ktoś wyłączy. Skupił wzrok za odchodzącym Alfredo de Burto. Nie ogarniał. Pytań było coraz więcej a on potrzebował odpowiedzi i ich brak irytował go chyba najbardziej. Aż się w nim gotowało. Zamierzał tutaj zostać, czekać i obserwować ale patrząc na odchodzącego handlarza śmiercią już wiedział, że nie da rady. Wewnętrzny wkurw bowiem narastał, szukał ujścia. Nie wysiedzi cały dzień w jednym miejscu. Oderwał się od ściany. Nie, nie poszedł za Elijahem. Wewnętrzny instynkt samozachowawczy podpowiadał mu, że lepiej nie drażnić skorpiona gołą ręką. Zamiast tego ruszył wolno w kierunku jadłodajni. Ludzie w miarę spokojnie stali po jedzenie - z tackami, czekając aż wolontariusze zza wysokiej lady nałożą im porcję. Kukurydza, fasola, placki, ryż - proste, meksykańskie, smaczne jedzenie. Pachniało ... obrzydliwie. Wszystko, co nie było krwią, po prostu, cuchnęło. Nie. Nie cuchnęło. Raczej wydawało z siebie takie odpychające dla zmysłów Ucha wonie. Lepiej pachnieli ludzie. Zbici w tłumie, nieco już spoceni - jak bufet wystawiony w dobrym hotelu. Oreja czuł, jak biją ich serca. Jakby byli jednym organizmem napędzanym setkami małych pompek tłoczących życiodajny i apetyczny likwor. Otrząsnął się z tego niespodziewanego przypływu ... entuzjazmu. Marrtisa wydawała jedzenie. Spocona twarz. Włosy schowane pod białym czepkiem. Uśmiechała się do ludzi tym swoim jasnym, serdecznym uśmiechem. Poprawiając niektórym dzień, a niektórych mężczyzn doprowadzając do niechcianej erekcji. Była zjawiskowa w jakiś taki dziwny sposób. Chyba nie zauważyła Ucha, zajęta swoją pracą i próbą skontrolowania chaosu przy wydawaniu jedzenia. Alvaro Jesus snuł się przez chwilę leniwie wśród upajającego zapachu potu i świeżej krwi, wśród odoru świeżego jedzenia, chłonąc zapachy, rozmowy i atmosferę miejsca. Przyglądał się dziewczynie, podglądając jej ruchy, gesty, mimikę i reakcję tłumu, szczególnie śliniących się do niej mężczyzn. Obszedł w końcu stół, tak by zostać przez nią zauważony. Podchwycił jej wzrok, uśmiechnął się, czekał aż skończy. Trwało to naprawdę długo. Jeszcze niemal godzinę. Ludzie rozchodzili się, jedli przy ustawionych w pobliżu stołach, odnosili tace, prosili o dokładki do plastikowych pojemników, zagadywali wolontariuszy ale w końcu w większości opuścili teren garkuchni. Marrtisa uśmiechnęła się do Ucha i zamachała wesoło ręką. - Pomożesz nam to ogarnąć, Alvaro? - zawołała. Skinął głową i bez słowa zaczął wrzucać śmieci do dużych, czarnych worków. Pracowali przez kwadrans, zbierając i przenosząc rzeczy do kuchni. Potem Marrtisa pogadała chwilę z resztą wolontariuszy i wyszła na zewnątrz, już bez czepka i fartucha, w którym pracowała przy wydawaniu posiłków. Uśmiechnęła się do Ucha bielą zębów ładnie kontrastującą z jej opaloną skórą. - Niezły bałagan, prawda? - Skończyłaś pracować? - nie odpowiedział. - Chciałem z tobą porozmawiać… jeśli oczywiście się nie narzucam. - Mogę się zbierać. Chłopaki dokończą sprzątanie. Byłam przed nimi w kuchni więc niech się też wykażą. Tylko, że za dwie godziny muszę być w centrum, na zajęciach. Więc jak chcesz, możemy się przespacerować. W sumie coś dzieje się na mieście. Coś niedobrego. Nawet bezpieczniej będę się czuła mając koło siebie faceta. I to takiego, co naprawdę wygląda na twardziela. Mogę spytać skąd znasz Elijaha? Bo on też jest twardzielem, jakich mało, co nie? Weszła na swoje serdeczne tony. Była radosna, lecz nie głupia. I na pewno nie naiwna. Trudno było więc powiedzieć, czy aż tak bardzo myliła się względem ludzi, czy pogrywała z Uchem w jakąś dziwną gierkę. Pod tym względem przypominała mu El Morte, tylko że przy niej jego instynkt zagrożenia nie wariował. Przystał na jej propozycję. Ruszyli niespiesznie. Słońce paliło kurewsko. - Szef dał mi do niego namiar - odpowiedział zgodnie z prawdą. - Dobrze go znasz? Jaki jest? - W porządku. jak się angażuje, to na całego. Zawsze potrafi pogadać. Można na niego liczyć. - Bez wad, hmm? - Nie, no coś ty! - zaśmiała się szczerze. - Każdy ma wady. Eljiah jest - przez chwile szukała właściwego słowa - zbyt nudny i trochę sztuczny. Wiesz. Jakby nosił maskę. Szczerze mówiąc trudno go rozgryźć. Co robił, kim był, nawet skąd pochodzi, gdzie pracuje. Nie mówi, ani o sobie, ani o swojej przeszłości. Tylko słucha. To czasami irytujące no i nieco straszne. Chociaż ja szanuję, że ktoś ma swoje tajemnice i nie naciskam. Uśmiechnął się. Kopnął w zamyśleniu przydrożny kamień. - Jasne… Chciałbym mu zrobić prezent, wiesz… niespodziankę, coś co sprawiłoby mu przyjemność. Jest coś na czym mu zależy? - Oj... - pokręciła głową. - Trudna sprawa. Ale chyba muzyka klasyczna. Wiesz. Najlepiej europejska. Wiem, że lubi tego słuchać. - Gówno w przeręblu - mruknął niezrozumiale. - Hę? - spojrzała na niego nieco zdezorientowana, chyba jednak nie słysząc tego, co powiedział. - Mówiłeś Haydn, czy Mendelson. Samochód zagłuszył? - No właśnie nie jestem pewien - westchnął. - Ty co byś wybrała? - Kurcze. Nie znam się. Dla mnie wszyscy brzmią podobnie. Nie mam takiego gustu jak Elijah. - Hmmm… Coś wybiorę. Dzięki za wskazówki. - Zatrzymał się. - Muszę już iść… mam coś do załatwienia. Nie zatrzymywała go a on chętnie się odłączył. Już ledwie utrzymywał pozory spokoju. Pierdolone gówno w przeręblu. Kręcił się w kółko, nie wiedział co zrobić a czas spierdalał. Idąc w kierunku cmentarza, na którym Xolotl dokonał przemiany natknął się na samotnie idącego mężczyznę. Być może jednego z podopiecznych El Morte, wracającego z wyżerki pasożyta. Okolica była wyludniona a Fernandez wkurwiony. Dopiero gdy odłożył kamień, brunatny od strzępów czegoś, co było kiedyś mózgiem poczuł spokój. Czas spotkać się z Mistrzem. __________________ LUBIĘ PBF (miałem to wygwiazdkowane ale ktoś uznał to za deklarację polityczną)