Po opuszczeniu Świątyni Ulryka, emocje Cassandry zdążyły opaść i się unormować. Początkowo była cicha, trzymała ręce pod ciepłym płaszczem jakby nie chcąc pozwolić Rudigerowi na jakikolwiek dotyk bądź zbliżenie. Przez ten czas Erika zamieniła parę zdań z Konradem i udali się na targ, informując, że wieczorem spotkają się razem tam gdzie zawsze; czyli w gospodzie. Kruczowłosa piękność przytaknęła bez słowa, a jej postawa jakby zelżała, stała się bardziej otwarta i chętna do rozmowy, spokojna. Bez żadnych już nerwów porozmawiała ze swoim wojownikiem na poważnie, wyznając mu swoje obawy, ale i przyznając po części rację, że bez podjęcia ryzyka tak naprawdę nigdy nie będą mogli pozwolić sobie na wymarzone życie. Mimo to Cassandra odczuwała ogromny strach i nie mogła tego przemilczeć, wyznając Schultzowi wszystkie swoje lęki, obawy oraz nadzieje. Z nieznanego powodu dziewczyna miała wrażenie, że jeśli tylko stworzą jedność i oddadzą się woli bożej w tymże kontekście, to razem przebrną i przetrwają najtrudniejsze chwile, wraz ze wsparciem Sigmara oraz wiary, zaufania i nierozłączności. Stworzą siłę dwóch osób w jednym ciele, a bogowie widząc ich wartość i oddanie, wspomóc się będą starać, albo Morr wezwie ich do swych ogrodów razem, nigdy osobno. Taka wizja była dla Cassandry jedyną słuszną i nie chciała, aby kiedykolwiek było inaczej. Bez błogosławieństwa miała jednak złe przeczucia, że to wszystko skończy się dla ich miłości ogromną klęską, bólem i rozpaczą. Na szczęście Rudiger wsparł ukochaną i z radością zgodził się, aby połączyli się węzłem małżeńskim. Zdawał się być pozytywnie zaskoczony tym nagłym pomysłem.

Ceremonia ślubna kosztowała ich niemałe pieniądze, ale w tej sytuacji nie miało to dla Cassandry żadnego znaczenia. Owszem, uwielbiała wydawać głównie na siebie, na piękne suknie i biżuterię wysadzaną mieniącymi się kamieniami, ale w tej chwili pragnęła czegoś zupełnie innego. Było to dla niej bardzo ważne, zupełnie jakby miało wpłynąć na ukojenie roztrzęsionej duszy i choć nigdy nie była przesadnie religijna, tak zupełnie niedawno poczuła silną potrzebę zmiany. Wiele rozmyślała nad swoim życiem, nad tym co ją spotkało, co przeżyła i skąd otrzymywała pomoc. Zrozumiała też, że ścieżka jaką podążyła, niekoniecznie była jej narzucona, to nie była wola boska, a jej własny wybór. Cieszyła się, że jej życie uległo zmianie, że nie musiała już dzielić swojego ciała między setkami mężczyzn, pozwalając każdemu, aby traktował ją jak swoją własność i robił co chciał. Być może Rudiger stanął na jej drodze całkiem nieprzypadkowo, bo przecież ich spotkanie zmieniło sposób bycia obojga, sprawiło, że stali się lepsi, że chcieli tacy być. Mogąc nazywać siebie Cassandrą Schultz wspomniała Wiktora, który okazał się być nitką, dzięki której doszli do kłębka. Była szczęśliwa i nie potrafiła tego ukrywać. Nie potrzebowała żadnej białej sukni, bo nie było nawet dziewictwa, które można by podkreślić barwą czystości. Nie musiała mieć też potem przyjęcia, żadnej uroczystości, prezentów. Nie miała też bliskich, którym mogłaby się pochwalić. Został więc im wieczór w gospodzie, z Eriką, Rudigerem i pyszną kolacją.

Kiedy Cassandra i Rudiger pojawili się w “Kulawym Psie”, szli razem za rękę niemal jak zawsze ostatnimi dniami. Dziewczyna z szerokim uśmiechem wymalowanym na ładnej buzi machnęła krótko siedzącym przy stoliku towarzyszom i wraz z Schultzem podeszli do szynkwasu. Porozmawiali z Gospodarzem, który uścisnął mężczyźnie dłoń, a Cassandre ucałował łaskocząc delikatną skórę wąsem. Cała trójka spojrzała po sobie śmiejąc się krótko i cicho.

Po niedługiej rozmowie podeszli do wspólnego stolika i stanęli naprzeciwko swoich znajomych. Chwila ciszy i niepewności jaka zapadła, sprawiła, że Erika uniosła brew jakby nie wiedząc, co oni robią, stojąc tak jak kije, zamiast się dosiąść. W końcu jednak Cassandra i Rudiger po krótkiej wymianie spojrzeń i uśmiechów, unieśli po jednej swojej dłoni, ukazując błyskotkę w postaci obrączki wsuniętej na palec.

- Od dziś jesteśmy małżeństwem - powiedziała w końcu dziewczyna, nie kryjąc swojego szczęścia, które nadawało jej ślicznej buzi uśmiechu i promienności. Schultz również się uśmiechał od drzwi promieniując pozytywną energią.

Konrad, po chwili potrzebnej na otrząśnięcie się z zaskoczenia, zerwał się na równe nogi.
- Gratulacje, pani Schultz - powiedział, podchodząc do Cass, po czym ucałował ją w oba policzki. - Dużo szczęścia - dodał.
Rudigera nie obcałowywał. Uścisnął mu tylko rękę.
- Gratulacje, szczęściarzu! - powiedział. - Dbaj o nią - dodał ciszej.

Erika była nie mniej zaskoczona, co Konrad. Uniosła obie brwi wysoko, przez chwilę nie wiedząc, co odpowiedzieć.
- No, to przynajmniej problem spania mamy rozwiązany - rzuciła, śmiejąc się głośno. Również wstała i podeszła do pary młodej, najpierw uściskała mocno Cass a potem Rudigera. - Niech wam się wiedzie na nowej drodze. Tak, jak Konrad mówi, dbaj o nią, teraz to najcenniejsze, co masz w życiu. - Uśmiechnęła się i wróciła na swoje miejsce.

Rudiger nadal był ubrany w elegancki strój założony co prawda na inną, zdecydowanie mniej przyjemną, okazję, ale bardziej pasujący do szczęścia weselnego. Wojownik wyglądał na nieznacznie mniejszego niż w swojej skórzanej zbroi, a efekt ten potęgowało rozluźnienie ciała. Mężczyzna uniósł rękę, a do stolika grupy podszedł gospodarz z szerokim uśmiechem stawiając na nim dwie litrowe butelki wina.

- Podać coś jeszcze? - zapytał spoglądając na zabijakę.

- Proszę sytą strawę dla naszej piątki. - odparł wojownik. - Mogą być pieczone ziemniaki, omlet z grzybami, ogórki beczkowe i jakieś pieczone mięso. Niech będzie różnorodnie. - dodał po chwili zastanowienia rzezimieszek odsuwając krzesło Cassandry i przysuwając je delikatnie do stolika kiedy nastolatka usiadła. Po chwili mężczyzna usiadł obok małżonki po czym chwycił kielichy i nalał wszystkim czerwonego, cierpkiego wina.

- Ja z przyjemnością wypiję za wasze szczęście, ale dzisiaj tylko symbolicznie. Jutro musimy wstawać z samego rana - powiedziała Erika, biorąc łyk wina. - Raz jeszcze wszystkiego, co najlepsze. Planowaliście to już wcześniej, czy wszystko wyszło tak… spontanicznie?

- Dziękuję wam. - powiedział Rudiger z uśmiechem po chwili spoglądając na Cassie, która również podziękowała cicho, nie zdejmując z twarzy uśmiechu. - W zasadzie sam pomysł na ceremonię w dniu dzisiejszym pojawił się nagle. Po wyjściu ze świątyni Pana Wilków i Zimy rozmawialiśmy i wyszło to zupełnie spontanicznie. Moje uczucie jednak nie pojawiło się znienacka, bo kocham Cass od tygodni. Po prostu nigdy w życiu tak się nie czułem i nawet nie potrafiłem tego nazwać. - Wojownik był pewny siebie, ale wyznanie, na które się zdobył przed kompanami spowodowało, że zatrzymał się i westchnął. - Bez wsparcia mojej kochanej żony bym się długo nie zdecydował, bo wiadomo, że zawsze się chce odpowiedniej chwili na oświadczyny, później przygotowania hucznej zabawy i przystrojenia świątyni na ceremoniał… Najważniejsze jednak, że jesteśmy razem. Będę o nią dbał jak o nic w życiu. - dodał Schultz trzymając kielich w jednej ręce, a drugą dłonią ściskając drobną, delikatną dłoń dziewczyny.

- Jutro czeka nas początek czegoś ciężkiego - dodała na początek do siebie Cassandra.
- Chciałam wyruszyć i wrócić razem, wraz z błogosławieństwem od bogów i cieszę się, że Rudiger też tego chciał - objęła szczupłą dłonią kieliszek wina i spojrzała na Erikę.
- Wybacz to zamieszanie z pokojami i wspólnym spaniem. Nie wiedziałam, że tak to wyjdzie. Nie było to w planach, bo gdyby było, bawilibyśmy się o wiele bardziej hucznie. Na dziś dzień jednak stawiamy wino i kolację - uniosła wypolerowane przez gospodarza szkło, napełnione klarownym karmazynowym płynem, w geście toastu - Abyśmy żyli jak najdłużej. Wszyscy. I aby zawarty dziś związek pozostał zawsze pełen szczerych uczuć, wiary i wsparcia. Zdrowie nas wszystkich. - ucałowała krótko męża w usta, posyłając mu jak i innym ciepły uśmiech, po czym zwieńczyła toast upiciem łyka wina, ze szklanego kieliszka.
- Czuję mniejszy niepokój wiedząc, że wkroczymy jutro do Drakwaldu jako mąż i żona. W ten sposób bez względu na wszystko zawsze będziemy jednością. Dodaje to więcej optymizmu, którego mi brakowało - dokończyła mrużąc radośnie oczy. Trzymając Schultza za rękę, nie czuła już tyle lęku przed jutrem.

Erika spojrzała na Cassie z uśmiechem.
- Nie ma czego wybaczać, dobrze, że w końcu jesteście razem i to formalnie, więc problem pokoju sam się rozwiązał, jak już mówiłam. A co do jutra, to prawda, dlatego korzystajmy z tego czasu, który mamy, żeby nie myśleć o złych rzeczach, które mogą się przydarzyć w ciągu kilku następnych dni, tylko skupmy się na radosnych momentach. Wasze zdrowie. - Najemniczka uniosła kubek w toaście i upiła z niego nieco.

- Poradzimy sobie cokolwiek by w tej kniei na nas czekało. - powiedział pewnie Schultz po chwili pijąc do toastu najemniczki. - Już tam byliśmy i przeszlibyśmy bez strat gdyby starsza kobieta z jakiegoś powodu nie oddaliła się nocą od obozowiska. - dodał Rudiger po chwili zastanowienia. - W każdym lesie nocą wyobraźnia może nam podsuwać mroczne wizje, ale dowody mamy póki co na żerowanie w tamtej okolicy tylko goblinów i zwierzoludzi. - Schultz uśmiechnął się. - Ja jestem o nasz los spokojny. Dość o misji. - dodał rzezimieszek kiwając głową. - Gdzie wy żeście we dwójkę byli od razu po cmentarzu? - zapytał wojownik patrząc na Erikę i Webera. - Konrad nie mógł usiedzieć w niepewności i szukaliście bez nas dodatkowej roboty? - zaśmiał się krótko Rudiger.

- Byliśmy na targu, roztrwonić trochę ciężko zarobionych pieniędzy - odparła Erika. - Udało nam się dostać to, czego szukaliśmy, a przy okazji miło spędziliśmy czas, prawda, Konradzie? - Uśmiechnęła się lekko do przepatrywacza.

- Czyli każdy z nas chyba wydał znaczną sumę na przyjemności - zaśmiała się Cassandra, mrużąc przy tym oczy i chwilę po tym gospodarz osobiście przyniósł do ich stolika ładnie przystrojone półmiski z zamówioną strawą. Widać było, że starał się, aby choć odrobinę wyglądało to i pachniało lepiej, niż na co dzień. Był bardzo uprzejmy, a odchodząc życzył wszystkim smacznego, nie zajmując więcej czasu swoją osobą.

Cassandra odniosła wrażenie, że innym nie odpowiada towarzystwo młodej pary, dwóch zakochanych ludzi, od których umizgów pewnie czują już niesmak. Wcale się jednak tym nie przejęła. Próbowała wraz z mężem ciągnąć rozmowę i nawet szła ona gładko i płynnie, bez zbędnych niezręczności. Jedli, żartowi, starali się rozluźnić i choć trochę dobrze bawić podczas kolacji, umilając czas rozmową o wszystkim i o niczym, omijając szerokim łukiem jutrzejszy poranek.

Świeżo upieczeni małżonkowie byli szczęśliwy tego wieczoru i nie mieli zamiaru pozwolić komukolwiek go zepsuć. Po zjedzeniu kolacji, przyjemnej rozmowie i spędzonym miło czasie wśród towarzyszy, Rudiger wstał i skłonił się z gracją, zapraszając Cassandrę do tańca. Dziewczyna bez wahania przyjęła jego dłoń i z szerokim uśmiechem na ustach podniosła się z krzesła wychodząc z mężem na parkiet, którym był kawałek pustej przestrzeni otoczony stolikami. W tym czasie Erika z Konradem i tak zbierali się już do spania, tłumacząc się nadchodzącym, trudnym dniem, do którego chcieli się przygotować. Schultzowie pożegnali więc kompanów, pozostając w głównej sali jeszcze przez jakiś czas, ciesząc się swoim towarzystwem i chłonąc z tej chwili ile tylko się dało. Cassandra kołysała zgrabnie biodrami w rytm spokojnej melodii płynącej ze strun grajka i przytuliła buzię do ramienia mężczyzny, zanurzając swoje myśli w marzeniach i delektując się chwilą przyjemnego spokoju.

Wieczór poślubny
Cassandra & Rudiger Schultz

Rudiger Schultz manewrując z młodą i roześmianą żoną trzymaną na rękach, udał się po drewnianych schodach na górę. Jego krokom towarzyszyły okrzyki mężczyzn i kobiet z głównej sali, którym najwyraźniej podpasował klimat zaślubin i postanowili pogratulować młodym oklaskami, gwizdami i rzucanymi w ich stronę słowami, zachęcającymi do skonsumowania zawartego związku; często w niewybredny sposób. Cass mimo wszystko nie mogła się powstrzymać od śmiechu, będąc wyraźnie rozbawiona lekko chwiejnym, choć wciąż trzeźwym, krokom Zabijaki, który starał się wnieść ją jak księżniczkę i odstawić dopiero w pokoju, który przedtem dziewczyna zajmowała z Eriką. Najwięcej zabawy mieli jednak z otworzeniem zamku, gdyż uparty Rudiger nawet na chwilę nie chciał odstawić Cassandry na ziemię, przyjmując jako wyzwanie otworzenie drzwi z jednoczesnym wciąż trzymaniem jej w objęciach. Po tym jak go nawyzywała od wariatów i czubków, jego determinacja jedynie wzrosła i parominutowa gimnastyka zakończyła się w końcu sukcesem. Drzwi ustąpiły z lekkim zgrzytem, wpuszczając do środka lekkie światło z korytarza. Mężczyzna przekroczył próg z dumą i dopiero wtedy odstawił dziewczynę na stabilne podłoże. Cassie najwyraźniej wciąż była rozbawiona całym dniem poczynając od popołudnia, gdyż uśmiech nie schodził jej z twarzy ani na chwilę. Rudiger czuł, że uczynił z niej najszczęśliwszą kobietę. Jej uśmiech sprawiał, że sam czuł się o wiele lepiej. Kiedy Cassandra zaczęła pomału rozwiązywać tasiemki i odpinać haftki, Schultz zapalił dwie świeczki w pokoju, po czym zamknął drzwi na klucz.


W pomieszczeniu zrobiło się przytulnie i cicho. Dało się słyszeć jedynie oddechy dwóch osób, niemal bezgłośnie roztapiający się wosk i dźwięk ściąganego przez kobietę gorsetu.
Cassandra mogłaby przysiąc, że jest idealnie i czuje się świetnie, jak jeszcze nigdy dotąd. Wszystko, co się wydarzyło przez ostatnie kilka godzin, było dla niej jak sen, nie mogła uwierzyć, a zarazem nie potrafiła przestać się cieszyć. Nie było przyjęcia, mnóstwa gości, prezentów, ani ogromnej uroczystości ślubnej. Byli sami w wielkiej świątyni, potem niemal sami przy kolacji w jakiejś przeciętnej gospodzie, aplauz bili im podpici goście i napaleni, urżnięci w pień chłopi, a dodatkiem wystawnej kolacji były kiszone ogórki. W dodatku w pokoju mieli do dyspozycji dwa osobne, niezbyt miękkie ani wygodne łóżka, a z puchowych poduch wychodziły pióra. Teraz byli tylko we dwoje, w tej małej izbie, gdzie tliły się dwie świeczki, a w pokojach obok spali goście przybytku, w którym pomieszkiwali. Nic z tego nie brzmiało jak opowieść z pięknej baśni, a mimo to Cassandra czuła się, jakby była główną postacią, której życie toczy się po ścieżce usłanej różami, czasami kolce dadzą o sobie znać, ale i tak wszystko skończy się “Happy End’em”.

Kobieta poczuła jak ciepły oddech łaskocze skórę jej karku. Momentalnie przeszły ją dreszcze, a meszek włosków na rękach naprężył się wśród gęsiej skórki. Drgnęła lekko, gdy poczuła lekki pocałunek z boku szyi, a kiedy szorstka dłoń zsunęła kawałek materiału sukienki z jej ramienia, dziewczyna głośno przełknęła ślinę. Rudiger stał tuż za jej plecami, przewyższając wzrostem o dobre dziesięć cali. Jedna z jego dłoni otoczyła ją w talii, przyciskając filigranowe ciało do siebie, druga zaś niespiesznie zsuwała suknię wpierw z jednego ramienia, które to obdarował subtelnym muśnięciem warg, obcałowując delikatną, kobiecą skórę w okolicy obręczy barkowej. Zasypywał ją drobnymi pocałunkami, czując jak jej drobne ciało napręża się, a oddech przyspiesza. Choć nic nie powiedziała, tym razem i tak nie chciał się powstrzymywać, a kiedy jej miękkie pośladki otarły się o jego uda, był przekonany, że i ona tego nie chce.