Burza zbliżała się. Pioruny cięły niebo, a wiatr smagał trawami na stepie. W blasku błyskawic ruiny na szczycie płaskowyżu wyglądały złowieszczo. Awanturnicy zatrzymali się w cieniu wzniesienia i byli doskonale widoczni z góry. Oczywiście pod warunkiem, że tam wyżej ktoś ich obserwował. Jeśli tak było, to musiał być doskonale ukryty.

Enki i Hajit pozostali przy wierzchowcach i powiedli je pod skalną ścianę, aby choć trochę ukryć przed nadciagającą ulewą. Cedmon, Ianus, Kibria, Torstig i Zahija skierowali się ku ciemnej szczelinie w skałach.

Kiedy Cedmon zapytał Zahiję o burzę, wiedźma parsknęła. – A czy ja jestem jakimś yassańskim szamanem, co skacze na jednej nodze dookoła ogniska? Dla mnie burza to burza i nie ma w niej nic niezwykłego. To nie bogowie zsyłają pioruny i nie zasłaniają nieba swoimi czarnymi płaszczami, ale po cóż mam Ci to tłumaczyć. Khe-Nakh już dawno opisał to zjawisko… - wyjątkowo głośny grzmot zagłuszył dalsze słowa czarownika. Zbliżyli się do rozpadliny, która pod ostrym kątem wznosiła się w górę. Była tak wąska, że nie dałoby się w nią wjechać konno. Nie wiadomo więc jak konni, których śladami podążali dostali się na górę. Ślady kopyt znikały na suchym, kamienistym podłożu nieopodal rozpadliny.

Kiedy piątka ludzi wspięła się do połowy szczeliny, skała zalśniła wilgocią. Zaczęło padać. Step niemal odczuwalnie wydał westchnienie ulgi. Wąski gzyms, mający nie więcej niż dwie stopy szerokości, który rozpoczynał się w miejscu, gdzie znikała szczelina był cały mokry, śliski, pokryty kawałkami skały i szarymi porostami. Pionowa skała poniżej miała około dwudziestu metrów. Wystarczająco aby po ześlizgnięciu się i krótkim locie, zakończyć życie.