Glauber nie był wojownikiem. Uczono go rozbrajać i ogłuszać przeciwników, nie zabijać. Oczywiście, opór wobec działań straży także był przestępstwem. Strażnicy nie wahali się użyć brutalnej siły kiedy to konieczne. Zrobią to natychmiast, jak tylko zaczną się wobec nich pyskówki, bądź jawny opór. Litera prawa jest po ich stronie. I nikt się nie będzie cackał kiedy przeciwnik ma broń. W takich sytuacjach nie było pytań ani przemowy o aresztowaniu. Po prostu agresywne, wyuczone na wielu podobnych akcjach działanie. Rozbita głowa, złamana ręka - tak. Okaleczenie na całe życie - zdarza się. Ale nie zabijanie. Nie tego go uczono. Kiedy patrzył jak walczy reszta czuł strach. Ich żądza krwi przerażała go. Przeraziło go także to, że poczuł ją w tym ciemnym tunelu. Przeraziły go myśli, jakie go nawiedziły. Że to też pewnie przestępcy, że mają niejedno na sumieniu, że powinien ich zabić. Oczyścić z nich świat. Szkolenie wzięło jednak górę. Dłoń zaciśnięta na pałce nie uniosła jej w górę i nie roztrzaskała niczyjej czaszki. Głowa unieważniła decyzję mięśni. A potem wyszedł z duszącej ciemności i wrażenie ustąpiło.

Wyjął lampę i zapalił ją. Widok nie napawał optymizmem, ale przynajmniej nie było tu szczuroludzi czy innych mutantów. A że w kryjówkach przemytników, złodziei i innych oszustów ukryte drzwi, schowki i skrytki były częste, podejrzewał, że i tutaj można coś takiego znaleźć. Rozejrzał się więc. Z ostrożnością, bo u co bardziej paranoidalnych i psychopatycznych przestępców znaleźć można było także pułapki, a sądząc po malunkach na ścianach, ci którzy to wybudowali zdrowi raczej nie byli.