Pani na dźwięk przemowy szlachetnego cudoka nic nie rozło. Piersi większe już być nie mogły, a duch już dawno ustąpił pola wyrachowaniu. Nie, w zasadzie duch Pani, gdyby miał fizyczną formę, maszerowałby teraz razem z resztą zombie na miasto. Ideały dziewczyny z podmiejskiej wioski padły wieki temu pod naporem głodu, widoku cudzego bogactwa i szczęścia oraz mądrości zmarłego rodzica, który twierdził, że “Uczciwą robotą dorobić się można tylko garba, a za darmo można jedynie w mordę dostać”.

Tatuś garba się nie dorobił, bo nie imał się nie tylko uczciwej roboty, ale w ogóle żadnej. W mordę zaś dostał kilka razy, rzeczywiście za darmo. Między innymi od Jagody. Chętnie zażądałaby od niego zapłaty, ale nigdy nie miał przy sobie złamanego grosza.

Nie zmieniało to faktu, że Pani miała jako takie pojęcie o historii miasta, gdy więc nekromanta-nie-nekromanta się odezwał, poczuła potrzebę podzielenia się ze szlachetnym cudokiem swoimi wnioskami.

- O kurwa - spojrzała na niego wyraźnie zdumiona.

- No to macie swojego arcywroga. Odesłaliście dobre bóstwo, to teraz zajmijcie się złym. Może też spełnia życzenia.

Przystawiła palec do ust. Może trzeba było sobie odżyczyć rzeczy?
W każdym razie zgadzała się z Jackiem.

- Chcecie zemsty? - ryknęła przez mury - Ludzie, którzy podobno mieli szczęście, są martwi tak samo jak wy. Jak chcecie się zemścić? Ożywicie ich, żeby zabić ich jeszcze raz? Śmierć wszystkich traktuje tak samo. To wasza sprawiedliwość.

Nie bardzo mieściło jej się w głowie, że ten, który miał zrzucać nieszczęścia, prowadziły, byłych ludzi, których dopadały te nieszczęścia, aby pokonali tych, których nieszczęścia nie dopadały. Ale to nie ona tu była od błyskotliwych pomysłów i wnikliwej analizy świata.