Znowu ci sami dwaj pijacy i nadal jeszcze pod wpływem. Jak długo to ich trzyma!? Było przynajmniej wiadomo to ten sam dzień i noc nadal. Jeden grzebał przy błyskotce, aż ją zepsuł. Było do przewidzenia. Nigdy nie kończy się dobrze grzebanie po pijaku przy delikatnych, drogich rzezach. Oczywiście, schował ją z powrotem jakby nigdy nic, jak na uczciwego sprzedawcę jakościowego towaru przystało. Czyli ta błyskotka była chyba źródłem gdzie mieszkał ten cień co wylazł. Właściwie to kiedy to się dzieje, ten dzień, ta noc!? Czy to się dzieje dzień wcześniej, tej nocy której przyszli do tego domu, gdzie zawalili podłogę!? Ten cień wylazł z błyskotki, poszedł do domu, przyczepił się do nich i teraz pokazuje im to wszystko!? Nadal nie rozumiała po co. Może chciał odzyskać swoją błyskotkę. Zabranie błyskotki od dwóch śpiących pijaków nie powinno być trudne, co nie? Zamierzała poczekać aż zasną obaj, ale zakładała że Dirith i Ill do tego czasu zaczną się znowu obrzucać łajnem, kamieniami albo starą dobrą metodą urwą sztachety z płotu i zaczną się okładać. Chociaż technicznie nie wychodziło im to zbyt dobrze jako duchom, ale nie przeszkadzało to Dirithowi próbować hihihi. Zaczynała się bać i zastanawiać, jeśli Dirith będzie tak próbował zawsze i do końca świata, trzeba będzie wynająć płatnego zabójcę na tego drugiego drowa, hihihi, wyobrażała sobie jak wszyscy czekają na heroiczna walkę z Timewalkerem, a Dirith ze sztachetą goni Illa, po polnych drogach. Musi to spisywać. Może zostanie bardem. Właściwie mogłaby zdobyć nowe sikle, jakieś pieśni czy wycie zagrzewające do boju hihihi. Już widziała to ogłoszenie ‘szukam zabójcy żeby zabił ducha drowa skrytobójcy którego ściga nieustannie inny duch drowiego skrytobójcy, chętni zgłaszać się do ducha elfki zaklętej w wilczycę towarzyszącej obu w/w duchom drowów’.
Dirith jednak wkroczył do akcji i był podejrzanie miły
Postanowiła poczekać.