Całe to miasto było dziwnie straszne. Ludzie, martwe wrony, Morryci...aż chciałoby się uciec i nie wracać. Saxa nie chciała zostawać na rynku, kiedy otoczyli ich wieśniacy stanęła tak blisko Felixa że złapała go za rękę i przylgnęła do ramienia.

- Strasznie tu i dziwnie. - wyszeptała mu na ucho. - Widzisz tego tam? - Wskazała ruchem brody na człowieka nazwanego Knut. - Ma taką dziwnie ziemistą twarz i oczy takie mętne...jak u martwego….-

- Oj nie przesadzaj. - Odparł Mayer. - Zwykłe ludzie co to na tych bagnach bidują. Z pewnością tu niełatwo, a jeszcze o żywych trupach gadają. Myślisz, że to dlatego te talizmany i mur? No bo dlaczego innego… - Sam odpowiedział na swoje pytanie.

- Nie wiem... ale...mhmmm może wypadało by się rozejrzeć? - Trąciła Felixa wymownie. No Bo przecież ona tego człowieka śledzić nie będzie...a przynajmniej nie sama.

- Nie teraz - Odpowiedział Felix, będąc świadkiem sceny urządzanej przez Karla. Kiedy najemnik rozpędzał miejscowych, Mayer podszedł do wspomnianego przez sigmarytę Knuta i zerknął za Oswaldem i Miriam, której wcześniej nie dostrzegł w grupie ludzi.
- Felix jestem, a to Saxa. - Przedstawił. - Więc gdzie ta wspólna izba?

- Tędy - Powiedział Oswald, dwójka była gotowa ruszyć za nimi. Felix jeszcze obejrzał się na resztę ich grupy pytająco. Saxa nie puszczała ramienia Felixa bojąc się że jak to zrobi znowu zleci się tłum i ja pochwyci.

- Naprawdę łażą tu nieumarłe? - Zapytał kmiotków myśliwy przemieszczając się w stronę domniemanej wspólnej sali.
- Po cóż wieszacie martwe wrony na murze? Widzieliśmy takie w zagajniku ...to też wyście zrobili? - Zawtórowała swoim pytaniem dziewczyna.