Przy akompaniamencie gderania staruszków i płaczu dzieci przystąpiono do przygotowań do obrony gospodarstwa. Mimo, że grupa szkieletów była jeszcze daleko nie tracono czasu. Okiennice zostały pozamykane, drzwi zatrzaśnięte. Dietmar, ignorując zdziwione spojrzenia wtaszczył ciężki gar na piętro. Emmere i Hugon przynieśli z szopy widły, grabie i dwie ciężkie stelwagi, służące do zaprzęgania koni. W holu, na kupie zrzucili dwa rydle, siekiery, kilka sierpów i cep, a Hanna dorzuciła patelnię na długim trzonku i łopatę do wyciągania chleba z pieca.

Kiedy wszystko było gotowe, Caspar obszedł parter, mamrocząc coś przy drzwiach. Dla postronnych wyglądało to jak modlitwa, zwłaszcza, że za każdym razem sfingował wykonywanie jakichś religijnych gestów. A chwilę potem na zewnątrz rozległy się charakterystyczne dźwięki towarzyszące przemieszczaniu się szkieletów. Ożywieńcy dotarli do farmy! Przez chwilę nic się nie działo. Wszyscy zgromadzeni wewnątrz wyczekiwali w napięciu. Coś nagle uderzyło w drzwi. Od strony kuchni rozległo się stukanie. Ktoś szarpał za okiennicę. Słychać też było odgłosy przerażonych zwierząt. Konie wyrywały się na wolność, chcąc jak najszybciej uciec. Prosiaki w oborze kwiczały przeraźliwie. A pies Kłak, którego Hugon wziął ze sobą do środka, najeżył się, podkulił ogon i podwinął wargi, wystawiając poczerniałe kły. Z jego pyska wydobywał się niski, nie wróżący niczego dobrego warkot.

Pierwsza rozleciała się, porąbana na drzazgi okiennica do izby dziennej. I od razu w dziurze pojawił się szkielet, usiłujący dostać się do środka. Szkielety rąbały też okiennice w kuchni i w tej części domu, która służyła za mieszkanie dla Gulliere i Matilde oraz główne drzwi wejściowe.