Służba wyglądała nad wyraz podobnie do panów na zamku. To nie mógł być przypadek. Czy byli to kuzyni czy bękarty spłodzone ze służbą... to niestety było nieistotne. Istotne było to, że skoro nie byli tu przymusowo, jak służący z zewnętrznego zamku to raczej nie będą chcieli pomóc bandzie awanturników wdzierającej się do zamku. A przynajmniej nie celowo i nie świadomie.

- Jam jest Etelhard von Attre, miałem przyjemność poznać pannę Magritte na jednej z jej przejażdżek. Zaprosiła mnie na obiad, ale przez ten tumult w niskim zamku plany się chyba zmieniły. Strażnicy sobie poradzili, a kapitan zasugerował byśmy przyszli tutaj. Skierujcie nas do głównego hallu lub komnat dziennych - zagadywał szlachcic, dając reszcie czas na działanie.