Niklas, pogwizdując z cicha, zmierzał w kierunku rynku. Przypięta do pasa sakiewka pobrzękiwała radośnie, głównie miedziakami. Większość swojego zgromadzonego majątku ukrył w skrytce, która znalazł jeszcze młodym pulpetem będąc. Okazało się, że mozolnie budowana przez niego plotka, jakoby pocieranie głazu znajdującego się o splunięcie od miejskiego cmentarza przynosi szczęście. Pozwoliło to skutecznie ochronić ten kawał skały przed jakimikolwiek próbami jego usunięcia. Ciągle znajdowała się pod nim mała jamka, którą wystarczy przysypać świeżym mchem, żeby nie przyciągała za wielu ciekawskich oczu. Ukrywał tam miedziaki trzydzieści lat temu, to i teraz mógł tam co nieco zostawić. Po co ryzykować cały majątek na tej samobójczej wyprawie?

Na miejscu atmosferę można było kroić nożem. Ludność już od dawna wrzała, jak w zamkniętym ulu, z powodu biedy i głodu. Teraz najwyraźniej ktoś postanowił otworzyć zamek i pszczoły wypuścić. Początkowo były to jedynie pojedyncze oznaki buntu, ale przy braku odpowiedniej reakcji szybko mogło się to zamienić w publiczny lincz. Oczywiście na tych, którym powodzi się trochę lepiej niż reszcie. Sam się do takich nie zaliczał, ale w trakcie zamieszek często tacy jak on obrywali rykoszetem. Dlatego trzymał się na razie na uboczu, poza spojrzeniami nienawistników i rasistów. Popatrzy, poobserwuje i dopiero jak wszystko się uspokoi to dołączy do zebranej drużyny. Do tego czasu będzie musiał się jedynie powstrzymać, przed skubnięciem co smakowitszych rarytasów prosto ze straganów. Źle zaczynać odpust od pospolitej kradzieży.