Nie mieli żadnego rekonesansu, nic, dzięki czemu mogliby bez problemu stwierdzić, że nie lezą przypadkiem w jakieś wyjątkowo złe bagno.

Środek prezentował ze sobą taki samo obraz nędzy i rozpaczy, jak cała reszta. Co do tego, Sigrun zdążyła się już przyzwyczaić.

Przypomniała sobie słowa stalkerów o pyle, który informował stwory Stefy, gdzie znajdują się. Właśnie teraz, bez żadnego ostrzeżenia, mogli zaalarmować coś, cokolwiek.

- Kompania, wyczajcie, to chyba ten czarny pył, co gadali stalkerzy – rzekła Sigrun. - Musimy stąd wypierdalać, ino szybko. Tam gdzie mówi Greer, może być, cokolwiek lepiej będzie, niż tutaj.

Nie była do końca przekonana co do udawania się za źródłem dźwięku. Ostatecznie, jeśli dźwięk przyciągnął ich, mógł równie dobrze zwabić kogokolwiek innego. Lub cokolwiek innego. A jednak, jeśli rzeczywiście było to jakieś urządzenie – technologii w Strefie było jak na lekarstwo – to może była w stanie się temu przyjrzeć i wykorzystać. W końcu.

Z drugiej strony – byli jeszcze w fazie eksploracji instytutu. Każda droga była tak samo dobra, jak inna. Mieli tutaj być dopóki, dopóty Nick i reszta stalkerowej ferajny nie uznają, że będzie czas na odwrót. Tak było przynajmniej w teorii. Czas pokaże, czy “Kapitan” i reszta wesołej drużyny pokaże się, żeby ich odratować.

- Wyjdziemy stąd to zmyjmy to gówno z butów – rzekła. - Strefa działa jak organizm, może chodzi o to, że jak będziemy mieli to na butach, to wyczują nas.

Przeszła więc kawałek w stronę nadpalonych drzwi i spróbowała wytrzeć pył z butów, a jeśli i było trzeba, oblała to coś wodą. Paranoja w Strefie mogła wyjść im tylko na dobre.