Drażniący płuca pył silnie doskwierał doktorowi i powodował napady kaszlu. Mervin zbyt wolno odzyskiwał pełnię swoich zmysłów. Wzrok pozwalał jedynie na przybliżoną ocenę sytuacji. Niewyraźnie dostrzegał to, co zostało z ich obozowiska, a był to opłakany widok. Instynkt kazał mu jednak zaprzestać prób ponownego zapalenia ocalałych świec. Niepokojące odgłosy sprawiły, że ścisnął mocniej pręt w dłoni. Na nic to sie zdało, w obecnych warunkach nie był w stanie obronić się przed atakiem. Zwłaszcza, jeśli miał do czynienia z kolejnym tworem Strefy. Agresja nie była wymierzona w niego. Usłyszał bolesny jęk towarzysza i usłyszał jakąś bestię przemieszczającą się po zrujnowanym peronie z szybkością pocisku. Trudno było ocenić jej wygląd i wielkość, ale biologowi przyszła na myśl dzika puma. Widział jak Marian miota się w furii w miejscu dawnego obozowiska, kąsany przez umykajacy oczom kształt. Anglik chciał pomóc towarzyszowi, ale nie miał pojęcia jak to uczynić? Bestię należało najpierw spowolnić albo zatrzymać, stawiając coś na jej drodze. Wtedy łatwiej byłoby zadać jej celny cios. Wilgraines desperacko rozejrzał się za jakimś kawałkiem blachy tudzież innego tworzywa mogącego posłużyć za improwizowaną tarczę. Przekrwionymi oczami starał się wyłowić z pyłu postać strefowca, który nastawał na ich życie.

Zauważył wystający ostry fragment. Zachowując ostrożność, by się nie pokaleczyć spróbował wyjąć go spod popękanego gruzu. Niestety kiedy silniej go szarpnął, przerdzewiała blacha rozpadła mu się w rękach. Zaklął szpetnie, chwycił ponownie pręt z zamiarem pomocy Polakowi, jeśli ten znajdzie się w poważnych opałach.