Czy dziewczynka uwierzyła w zapewnienia Jamesa czy też niekoniecznie, tego mężczyzna stwierdzić nie mógł. Mógł za to snuć podejrzenia, które kierowały go ku tej przychylniejszej samotnemu wędrowcowi wersjii. Mała nie uciekła i chyba przestała się już zastanawiać czy uciekać. Z tego też powodu Hardin wpadł w jeszcze większe kłopoty…

- Mama miała wrócić dwa dni temu - wyznała Annabell, pociągając noskiem. W oczach nagle wezbrał jej prawdziwy ocean, który następnie spływać począł po dziecięcych policzkach niczym ta ulewa za ścianami stodoły.
- Ppposzła w gggóry… - wraz ze łzami płynęły słowa. - Pposzła iii niie wróciłaa. Mama zawsze wracała na czczas, a tteraz niee wróciłaa - nieudana próba otarcia łez zakończyła się efektem wręcz przeciwnym. Dziewczę wybuchnęło płaczem w pełni, jej ramiona drżały, a dłonie zakryły twarzyczkę. Widać było, że łzy te były już od jakiegoś czasu dzielnie wstrzymywane. Widać bycie samą stanowiło dla nich swego rodzaju tamę, gdy jednak na horyzoncie pojawił się ktoś dorosły, ktoś na czyje barki można było złożyć zbyt ciężki dla drobnych ramion ciężar… Cóż, nawet najtrwalsza tama kiedyś runąć musi.