Jagoda należała do ludzi, którzy stojąc przemoczeni na szczycie najwyższej góry w okolicy podczas burzy stulecia wyciągają rękę i wygrażają bogom żelaznym prętem.
Gluckwunsch także chyba będzie musiało zmienić nazwę niedługo. Miasto, w którym stawia się żądania bogom i obraża się jednego z nich w jego własnej świątyni małe ma szanse na przetrwanie. Na szczęście wielu mieszkańców to rozumiało. A jedynym lepszym celem dla ujścia strachu i wściekłości niż bogata szlachcianka, która zadziera nosa jest tylko bogata szlachcianka, która zadziera nosa, choć wcześniej była zwykłą wieśniarą.
Choć oliwy już brakowało, worków na głowę, smoły, pierza i beczek było dość. Z uwagi na drastyczność obrazów, widoczność pewnych części ciała przez rozdartą suknię oraz brak weny autora piszącego to o drugiej w nocy po bardzo ciężkim tygodniu pominięty został dokładny opis kto, co i jak, ale możecie sobie wyobrazić. Pożar, jaki wybuchł w tym samym czasie w jej kamienicy i doszczętnie ją strawił był wręcz przesadą. Jakby szczęście, które kiedyś miała postanowiło się od niej odwrócić i ugryźć ją w tylną część ciała, w którą damy chcą być gryzione wyłącznie przez niektóre osoby, a i to wyłącznie o ile są w nastroju.

Jacek akurat pobiegł na mury i dołożył tym kolejny kamyczek do swojej legendy, więc Jagody nie mógł uratować. Ani miasta. Gdy zobaczył nieprzebrane hordy nieumarłych wiedział, że bez Bohaterów nie dadzą rady.

Do podobnego wniosku, choć inną drogą, dochodził także Tymon.
Papiery, których potrzebował, mieli oni. A przynajmniej wiedzieli komu je oddali. Gdyby tylko wiedział gdzie mogą teraz być...

Berg domyślał się tego.