| - A co tu gadać? - westchnęła ciężko Lilka - Sam wiesz, jak to bywa ze starymi. Ojciec się chlał i zrobił niezłą haje. Potłuczone talerze, sąsiedzi postawieni na równe nogi i wizyty milicji w środku nocy.
Konrad dostrzegł, że w oczach dziewczyny pojawiły się łzy. Nie był to codzienny widok jeżeli chodzi o zadziorną, pyskatą i często agresywną Lilkę.
Takie zachowanie tak bardzo nie pasowało do jego kumpeli z kapeli, że aż budziło poważne wątpliwości.
- Ot cała historia. Musiałam w domu siedzieć i pilnować starych, żeby się nie pozabijali. W sumie to mnie oboje jebią, ale jak ich zabraknie to kto mi da jeść. Chyba rozumiesz, nie?
Lilka spojrzała na Konrada ocierając łzy, które nawet nie zdążyły spłynąć jej po policzku.
Przypominało to bardziej kiepską teatralną grę niż prawdziwe emocje.
- I jak tak siedziałam na chacie, to mnie olśniło. W telewizji gadali o jakiś problemach z Grawitronem w hameryce i były przebitki na nasze cudo. Gadka, jaki to nasz Grawitron jest wspaniały i niezawodny. I wtedy pokazali reportera stojące przed Spodkiem. I on to powiedział, że tam za nim, znaczy się w tym Spodku, znajdują się biura projektowe. I od razu pomyślałam, że jak udało nam się wejść do podziemi Grawitronu, to i tam wejdziemy bez trudu. W końcu takie biura, to nie będą tak pilnowane, jak podziemia Wielkiego Cudownego Grawitronu. Co nie?
Słowa Lilki brzmiały niby sensownie, ale i budziły sporo wątpliwości i pytań. Na domiar złego Konrad nie mógł oprzeć się wrażeniu, że Lilka opowiedziała mu przygotowane zawczasu zgrabne kłamstewko.
__________________
>>> Wstań i walcz z Koronasocjalizmem <<<
Nie wierzę w ani jedno hasło na ich barykadach
Illuminati! You're never take control! You can take my heartbeat, but you can't break my soul! |