Mikel był rozczarowany. Ostatnio był taki cały czas i z wielu powodów. Rozczarował go Jace, jeszcze do niedawna doprowadzający go do szału swoim związkiem z Laurą, a teraz uniakający wiedźmy jak ognia. Rozczarowała go Emi, kłamiąc o powodzie omdlenia, czego pewnie sam by nie zauważył, gdyby nie Jace i Rufus.
Rozczarował też sam siebie, nie potrafiąc nad sobą zapanować i atakując sojusznika. Najbardziej jednak rozczarowało go coś zupełnie innego, a było to coś, po czym się nie spodziewał, że ma dla niego jakiekolwiek znaczenie.

Kolejny z fortów łowców był w ruinie. To nie była dobra informacja, ale na młodzieńca wpływała szczególnie przygnębiająco. Nie był jedynym Pheandarczykiem, który jako mały chłopiec marzy o tym, żeby zostać jednym z Łowców. W swoim czasie przechodził przez to prawie każdy. Dzieciaki biegały i bawiły się w Łowców i Trepy z Moltune, zamiast strażników i złodziei. Oczywiście wszyscy prędzej czy później z tego wyrastali. Mikel był przekonany, że on też. Faktycznie, kiedy opuszczali wioskę przeszła mu przez głowę myśl, że może to on jest najbliżej realizacji tego dziecinnego marzenia, ale zepchnął je gdzieś głęboko. Teraz zabłysło ledwie na chwilę, ale momentalnie zgasło, zalane falą rozczarowania.

Łowcy nie byli w stanie obronić swoich siedzib. Za niedługo może nie być żadnych Łowców. Cirieo nie robił zbytniego wrażenia. Te trzy myśli, nieustannie tłukły mu się w głowie. Potrzebował czegoś pozytywnego, żeby wrócić ze sobą do porządku. Potrzebował zwycięstwa.

- No dobra. Jak się za to zabieramy? Przekładamy się i próbujemy eliminować ich po cichu, czy atakujemy frontalnie?- pierwszy przerwał milczenie.