Maurice leżał na blacie. Czuł jego chłód pod palcami lewej dłoni. Prawa nie wykazywała żadnego czucia.
- Oczekujecie posłuszeństwa. To oczywiste. Oczekujecie bezwarunkowego wypełniania waszych rozkazów. Oczekujecie, że stanę się trybikiem w waszym doskonale skalkulowanym planie. Ale zwlekacie z przedstawieniem tego planu. Chcecie mnie teraz rozłożyć i analizować? Chcecie wyrwać maszynę z ciała. Ale to nie są wasze implanty. Te opracowała Sekcja X z NWO. Miną miesiące zanim zaimplementowana osoba nauczy się z nich korzystać. A co zostawicie mi? Ciało, które będzie regenerować się w kotle przez miesiące. Albo lata, jeżeli nie przeprowadzicie operacji dość subtelnie. Zresztą… nie widziałem nigdzie żadnego Progenitora. Co oznacza, że prawdopodobnie nawet nie macie odpowiednio nadzorowanych komór regeneracyjnych. Otrzymaliście możliwości. Wy macie wybór. Ja nie. Ja muszę się wam podporządkować.
Dłoń technokraty zacisnęła się na blacie stołu. Był kaleką. Nie mógł ruszyć ani ręką, ani nogami. Rozpatrywał przez moment opcję wyjęcia spluwy i pociągnięcia za spust wprost w twarz iteratora. Ale kabura była pod marynarką z lewej stony. Nie był w stanie jej sięgnąć bezwładną prawą dłonią.
- Uważasz, że coś działa źle? Tak. Wasze gospodarowanie czasem wymaga optymalizacji.
Maurice wypuścił z siebie powietrze. Trzeci raz w ciągu ostatnich dwóch dni spodziewał się śmierci. W głowie coś podpowiadało mu, że powinien zmienić zawód.