- To Annabell - poinformowała go Sam, śmiejąc się z jego zaskoczenia. - Polubisz ją, sam zobaczysz - dodała, ruszając przodem. - Co zaś się tyczy płacy to spokojnie, nie pracujemy z dobroci serca. I masz też rację w swoich domysłach. Jak mówiłam, wpakowałeś się w niezłe bagno - odwróciła się, puściła do niego oczko i szła dalej, nie pozostawiając mu nic innego jak podążyć za nią.

- Trochę wam to zajęło - powitała ich Elsbeth, stawiając na stole kociołek pełen dymiących pyszności. Tak przynajmniej ponownie zasugerował pusty żołądek Jamesa. W kuchni, obok siostry Samanthy, znajdowała się także mała dziewczynka. Jej widok w jednej chwili przywołał wspomnienia nocnych wydarzeń. Długie, jasne włosy, biała sukienka, twarzyczka pasująca bardziej do wróżki niż ludzkiego dziecka. Nawet uśmiechnęła się do niego w dokładnie takie sam sposób.
- Dziękuję za pomoc, panie Hardin - podbiegła zaraz do niego i wyciągnęła ku niemu dłoń by zaciągnąć zaskoczonego mężczyznę do zastawionego stołu. - Elbeth mówi że pomoże pan także w znalezieniu mamy - trajkotała wesoło, promieniejąc niczym małe słoneczko. - I że obiecał pan towarzyszyć im w wielkiej wyprawie w góry gdzie będą walczyć ze złymi fae.
- Widzisz, nie da się jej nie lubić - skomentowała Sam, siadając na jednym z krzeseł i sięgając po pajdę chleba. - Umieram z głodu.