Arnold chwilę nasłuchiwał i kiedy stwierdził, że teren jest bezpieczny... rozejrzał się po pokoju. Ukłonił z lekka, rozłożył dłonie i uśmiechnął się tak jak to podłapał u ojca... Heinrich'a kiedy rozmawiali potajemnie o Panu Przemian. Kiedy go uczył, kiedy... i nim! Był to cwany i złowieszczy uśmiech.

- Witaj w domu... ojcze. - wyszeptał cicho, niemalże wymamrotał wierząc, że jego rodziciel był w pobliżu.

W pobliżu. Poza ciałem. Wszystko na to wskazywało. Ułożenie i topornie ciężki sen żaków. To co widział na decku. Ten niemalże martwy brak ruchu Magistra... kiedy ciało staje się całkowicie bezwolne i wręcz na skraju śmierci. Tak, to była bardzo realna opcja! Nie miał wątpliwości, że magia miała tu miejsce. Mógł tylko liczyć na to, że jego ojciec wrócił. Sen! Sen był kluczem, ale tak wiele czasu zajęło mu dojście do tego!

Widocznie uśpił swoją czujność... nigdy więcej. Ten Który Zmienia Drogi nienawidzi zastoju. Na ciele, ale przede wszystkim umyśle. Arnold wiedział, że musi się bardziej postarać by wrócić w łaski. Jego Dzieło musi być wykonane, a tylko nieustannie knując i dążąc do zmiany może to być możliwe...

Uśmiech zniknął, a jego miejsce zastąpił spokój i pewność. Standardowa maska skrywająca czarne serce. Otworzył drzwi i wyszedł zamykając je za sobą w miarę cicho. Jeśli ci uciekinierzy służyli Wielkiemu Nieczystemu miał nieświęty obowiązek ich zgładzić... co ukrywać... Nawet jeśli byli wolni od Stagnacji to mord będzie miłą odmianą. Udał się na pokład. Polowanie czas zacząć...

N jawrr'thakh 'Lzimbarr Tzeentch!