Idąc w kierunku największego domostwa w okolicy Magnus powoli stawał się oazą spokoju. W jego głowie nie było miejsca na stres czy niepokój. Żołnierze mieli przewagę liczebną, a rabusie raczej niczego nie podejrzewali. W mocno okrojonym składzie zbiry nie powinny stanowić wyzwania. Ich czujność pozostawiała wiele do życzenia, a zatem pewnie nie byli przygotowani na nalot jakiego zaraz staną się świadkami. Chociaż w ich przypadku bardziej pasowało słowo „ofiara” niż „świadek”.

Po minięciu studni zwiadowcy zbliżyli się do drzwi. Dowódca zajął pozycję na froncie jedynie na moment spoglądając na swój oddział. Otton chciał mieć pewność, że wszyscy byli gotowi. Kiedy sierżant pchnął drzwi do środka wpadła przygotowana grupa. Jedni byli uzbrojeni w łuki, inni w broń starcia bezpośredniego. Kastner normalnie zaśmiałby się widząc jak oszołomieni byli bandyci. Ich paszcze przypominały rozdziawione lejki, a oczy mogły lada moment wyskoczyć z orbit. Weteran nie zastanawiał się na czym nakrył złoczyńców. Dla niego ważnym były klingi grzecznie spoczywające w pochwach.

Bruno wystartował w kierunku klapy, a Gunnar, Izabelle oraz „Cichy” rozpoczęli atak. Poleciała sieć i pierwsze strzały. Kastner nie miał zamiaru ani strzelać ani rzucać. Dla niego znacznie lepszą zabawą było starcie, w którym poruszało się blisko oponenta. Były gladiator uwielbiał z bliska przyjrzeć się swojej ofierze. Pobudzonej, dyszącej, winnej wszelkiego zła istocie, która z upływem chwil mogła albo walczyć o życie albo zamienić się w dygoczący, spływający krwią ochłap mięsa. Nic lepszego nie wychodziło spod narzędzia mordu w jaki uzbrojony był „Rzeźnik”.