Coruja wraz z towarzyszem poszli pierwsi. Rozglądali się po okolicy niestety jak się okazało od rozegranych tutaj zdarzeń minęło już za dużo czasów. Jakiekolwiek ślady ludzkiego czy też humanoidalnego pochodzenia były zbyt zatarte by można było coś powiedzieć.

Niemniej ślady zwierzyny były obiecujące jeśli patrzeć pod kątem jedzenia.
Elfka podzieliła się swoimi spostrzeżeniami z Haraldem. Po czym skorzystała z chwili że nadal decydowali się co robić w tym miejscu bo trochę odpocząć siadając pod jednym z okolicznych drzew. Jej poparzona i zainfekowana część twarzy czasem przypominała o sobie irytującym mrowieniem i to był właśnie ten moment.