| „Chyba się nie będziemy lubić”
Pomyślał pod adresem dowódcy Huntersów.
„Przecież to samo powiedziałem” Już miał się odezwać ale… w sumie po co? Żeby popyszczyć jak w szkole. Jak musiał mieć ostatnie słowo. Grunt że robił co trzeba. Poza tym poza ich dwoma skrzydłami działy się dużo ciekawsze rzeczy. Victoria w końcu zaczęła pokazywać że jej nazwa nie jest pustym frazesem. Cowboy poczuł ciarki na plecach. Widok był straszny i piękny jednocześnie. Zwłaszcza że na powrocie nie mieli już wpływu na przebieg starcia i pozostało mu jedynie obserwować jak…
- O w dupę… - Wyrwało mu się na kanale ogólnym gdy Newman ostrzelał Waszyngotna. W tej chwili odeszła mu wszelka ochota dowodzenia. Z jednej strony doskonale rozumiał sytuację taktyczną a jednocześnie wiedział że on nie był by zdolny do podobnej. Widok eksplodującego niszczyciela wrył mu się bardziej w pamięć niż śmierć Shortiego.
W końcu dotarli na lądowisko obsługa uwijała się jak w ukropie. Z ich skrzydła posadził anioła jako ostatni. Jak na cowboja przystało dopilnował by całe jego stado dotarło bezpiecznie do zagrody. Nim zdążył wygasić silniki chwytaki magnetyczne zaczęły jego maszynę na stanowisko. W pierwszej chwili zdziwił się że nie było to jego stanowisko. Komputer hangaru rozpoznał maszynę kadeta i odstawił ją na jej pierwotne miejsce.
- Kij diabeł… - mrukną niezadowolony. Jedno spojrzenie na zdjęcie dziewczyny przypomniało mu że jednak zaparkowali myśliwiec na właściwym miejscu. Charakterystyczny szczęk zacisków zabezpieczających podwozie był jak ostatni akord w piosence i działał na niego uspokajająco. Opadł na fotel rozkoszując się chwila spokoju. Kabina anioła tłumiła większość dźwięków chaosu który rozgrywał się poza maszyną.
Nim zdążył cokolwiek zrobić rozległ się komunikat skoku.
- Skoczyli. Cholera tak od razu…
„To było dziwne.”
W nicości która zapadła nie powinien mieć czasu na takie myśli. Po chwili, poza wrażeniem że miał coś ważnego na głowie nie pamiętał nic z tego wydarzyło się jeszcze godzinę temu…
Liczyło się tylko to że dosiadał swojego wierzchowca. Siedział wyprostowany w siodle. Na głowię miał kapelusz który pachniał nowością. Nowa skóra siodła skrzypiała, jeszcze nie zdążyła ułożyć się na grzbiecie. Za jakiś czas będzie idealnie dopasowana do wierzchowca i jeźdźca. Wiatr we włosach, słońce na twarzy. Zapach świeżej wyprawionej skóry…
„Tak musi wyglądać szczęście. Koń, siodło, przestrzeń… ”
Po chwili zaczął widzieć siebie jakby w trzeciej osobie… Kamera odjechała…
„Gdzie jest preria?”
Mknął przez czarną przestrzeń usianą drobnymi światełkami gwiazd. Kamera odjechała jeszcze trochę, mknął jeszcze szybciej. Wierzchowiec niósł go z
nieprawdopodobną prędkością.
„Gdzie ten cholerny koń?”
Siodło było założone na piękną lśniącą nowością rakietę z charakterystycznym opalizującym znakiem głowicy nuklearnej a on siedział na niej okrakiem.
Kamera odjechała jeszcze dalej. Mkną przez kosmos wśród całego stada rakiet. Siedzący okrakiem na rakiecie Cliff zaciągną kapelusz popędził rakietę niczym wierzchowca. Rakieta bryknęła i jeszcze przyśpieszyła. Cliff ze swoim stadem odlecieli w czarną przestrzeń kosmosu. Po chwili obraz przyśpieszył i zaczął się zmieniać. W kilka uderzeń serca zobaczył całą dzisiejszą walkę. Ostatnią sceną był Cliff siedzący w kabinie anioła. Najazd kamery przyśpieszył. Ostatnią myślą był strach że rozmaże się na kabinie anioła. Uderzył i wszystko stało się czarne ...
- AAA!!! – Obudził się drąc na całe gardło w kabinie myśliwca. Światło koło w oczy, alarm świdrował uszy. Czuł się tak, jakby roztrzaskał się razem z kamerą na swojej kabinie. Każdy ruch bolał. Zaczął szukać blistera z tabletkami od Chou. Nim zdążył zażyć zdał sobie sprawę że dzwonienie w uszach to nie alarm radiacyjny.
– Uch, na szczęście to nie to… - odparł z ulgą. Hangar wyglądał jeszcze gorzej niż przed skokiem. Kabina zaczął się otwierać z cichym sykiem pneumatyki. Powoli zaczął się gramolić z kokpitu. Czuł się jakby muł kopną go w głowę.
- Ale rodeo… - sapną gdy postawił nogi na pokładzie i zatoczył opierając o kadłub anioła.
__________________
Jak ludzie gadają za twoimi plecami, to puść im bąka. |