Arcymagosapera, o której wygodnie było w ten sposób mówić, ze względu na fakt, że w każdej rozgrywce dostawała jakieś inne imię, a ponad to (może to nawet bardziej) język jej rodzimej krasnoludzkiej społeczności, składał się może z trzech tuzinów słów, które dodatkowo nie wiadomo co oznaczały… no dobrze, niech będzie... Helge Gosh-algaz-dun (słowo brzmiące jak wymiotujący niedźwiedź, niewykluczone, że oznaczające właśnie wymiotującego niedźwiedzia) nie ruszała się z bardzo konkretnych dwóch powodów. Pierwszy był taki, że nagle zorientowała się, że jest w budynku. Tak, dokładnie tak: w b u d y n k u. Helge nigdy nie była w budynku i jak jesteś w nim pierwszy raz, to może cię sparaliżować. Chwilę zajęło jej, żeby ustalić, że różnica polega na tym, że ściany otaczają cię z każdej strony, a nad głową nie widać nieba (cyberpustki/ wskaźnika myszy?). Nie oznacza to w każdym razie, że czuła się komfortowo. Drugim powodem był stres i niepokój przekazywany jej jakimś nieznanym nikomu sposobem, przez twórców, po tym jak ci zobaczyli opinie użytkowników na temat wykutej na nowo kultowej gry.

Otrząsnęła się jednak. Wcisnęła dłoń do plecaka sięgając po proszki, które miałą nadzieję, będą jej coś mówiły. Rzuciłą daleko za pierwszą linię jednym, a potem jeszcze drugim, a na koniec pochodnią. A jako, że jej pasek zdrowia wyglądał na razie nieźle rzuciła się do rozpłatywania tych głów zombie, które widziała najbliżej. Wykrzyczała przy tym na szczęście trzy siedmioliterowe słowa ze swojego języka “Mok-kha”, “Thorneb” i “Zu-Modr” licząc na łaskę bogów, którzy ją sprowadzili do tego świata.