Ombrose

"Fiu-bździu masz w głowie, baranie ty jeden!
Teraz przez ciebie nie dany nam Eden!"
- Ewa warknęła do swego kochanka
Co tak bezmyślnie i z samego ranka
Strzałą ugodził pięknego jelenia

Adam wnet westchnął, i wtem wyszedł z cienia
Drzewa wielkiego na środku ogrodu
"Cóż miałem robić? Zdychałem ja z głodu!"
- pierwszy mężczyzna krzyknął zrozpaczony
"Batatów jadłem niezliczone tony,
Lecz nie pomogły mi na me pragnienia
Zjeść ja musiałem to ciało jelenia."

"Mamy orzechy", zaczęła więc Ewa.
"Cudowne gruszki spadają wciąż z drzewa.
Jedynie Szatan, powiem bez skropułów
Nie chciałby moich zielonych brokułów.
Warzyw nie jedzą jedynie świrusy
Warzywa mają tak duże swe plusy"

Adam więc westchnął: "Nastrój się zatęża
Tak się zaczęło, że widziałem węża
Jak sam polował na swoją zwierzynę
Na raz on połknął słodziutką ptaszynę.
Ja też zachciałem zostać drapieżnikiem..."

Prędko zaczęli uciekać przed dzikiem.
Bóg im go zesłał, aby ich przepędzić
Za grzech ukarać, z Edenu wypędzić.