6 marca 2050, dom Jackie Smith

Hector stracił już resztkę złudzeń co do natury napastników. Ich zachowanie jawnie dowodziło tego, że zatracili do cna swe człowieczeństwo, a zatem diametralna zmiana taktyki i przejście do negocjacji albo okazanie zamiaru zdania się na łaskę nie miało najmniejszego sensu.

Znowu przeładował karabin, w myślach cały czas kontrolując licznik amunicji i starając się z wszelkich sił nie ulec narastającej panice. Posuwając się w ślad za otępiałą od nadmiaru brutalnych wrażeń gospodynią, doskoczył do progu wymacanych przez nią drzwi, a potem odwrócił się na pięcie, docisnął broń do ramienia i ponownie wypalił.

Nie silił się na czasochłonne celowanie. Z tak bliska, strzelając w poruszające się ospale obrysy ludzkich ciał, mógłby chybić jedynie przeklęty przez Boga.

Hector będzie dzielił uwagę pomiędzy Jackie i napastników, opóźniając ich kulami, dopóki nie wyczerpie mu się amunicja (po rozliczeniu deklaracji tego strzału zostaną mu w magazynku jeszcze dwa naboje). Zamierza jak najszybciej opuścić domostwo Smith, ale nie zostawi jej na pastwę losu. W razie konieczności będzie walczył wręcz, ale to dla niego ostateczność.

Aby już nie przedłużać tej stresującej sceny, poproszę Mistrza o pchnięcie fabuły aż do opuszczenia domu (albo padnięcia na chwalebnej rubieży). Co tydzień obgryzam paznokcie z nerwów czekając na nowy wpis, dłużej tego napięcia już nie zniosę!