Siedziba rodu Benesato, 1 lipca 2595
Widząc uniesioną w znaczącym geście rękę przyszłego małżonka, Galla Lombardi napełniła czym prędzej dzierżony przez Ennia puchar. Abdel musiał przyznać, że podane do posiłku wino miało niezgorszy smak, a przez to uderzało do głowy i przysparzało językom swobody. Samemu będąc nawykłym do zdradzieckiego efektu tego trunku, dziedzic bardzo starannie dobierał słowa, liczył natomiast na to, że wino wyciągnie więcej z ust namiestnika.
- Wytwarzanie olejów to zaiste godne zajęcie dla tak świątobliwego męża jak twój świętej pamięci brat, namiestniku - oznajmił egzaltowanym tonem Sanguine - Czy to jedyne miejsce, w którym się je wytwarza, czy to stąd rozsyłane są na cały świat?
- Mistrzowie Krzyża w tej sztuce produkują elysiańskie oleje wszędzie tam, gdzie jest ku temu sposobność - odrzekł Benesato - W Katedralnym Mieście mają doskonałych w tych arkanach alchemików, podobnie też w Breście. Krzyżowcy z Pollen i Hybryspianii warzą swoje własne, każdy bowiem stara się na mocy doświadczenia i wiedzy udoskonalać receptury... wszelako to oleje tworzone w Lucatore cieszą się największą popularnością i zasłużenie. Mój brat po wielokroć opowiadał, że Katedralne Miasto ogromnie poważa dzieła rąk Abacusa. Tydzień w tydzień z Lucatore wyjeżdżają karawany przewożące te specyfiki przez Alpy do Borki albo na południe do fortec anabaptystów przy Adriatyku.
- Skoro zatem czcigodny Altair tak bardzo poświęcił się pracom nad tymi cudownymi balsamami, czy opowiadał ostatnimi czasy o godnych uwagi postępach w pracach? O przełomowych udoskonaleniach? - ciągnął dalej Abdel pozwalając jednocześnie, by Leon dolał wina do jego własnego pucharu.
- Musisz wiedzieć coś ważnego, ambasadorze - odpowiedział Ennio - Altair był mi bratem, najbliższym z całej rodziny, ale jednocześnie był mężem stanu i odpowiedzialnym dygnitarzem kultu. Receptury elysiańskich olejów otaczane są pilnie strzeżoną tajemnicą. Plotki głoszą, że jeśli ktoś niepowołany wejdzie w ich posiadanie, musi się liczyć nawet z uwięzieniem lub postradaniem życia. To podobno sekret większy od receptury legendarnego nektaru Boga z dawnych czasów, mitycznej Kukakoli. Altair nigdy nie rozmawiał ze mną na temat prac nad recepturami, nigdy nawet przez przypadek się o tym nie zająknął. Tylko zaprzysiężeni członkowie kultu mogą posiąść tę wiedzę.
- Odczuwam zrozumiały dreszcz emocji na samą myśl o tak ogromnej tajemnicy, ale szanuję surowe reguły Kościoła Krzyża - Abdel pokiwał energicznie głową dusząc jednocześnie w myślach jęk rozczarowania - Mniemam też, że zadając tak zuchwałe pytania najpewniej zostanę odprawiony z kwitku, niemniej jednak jako powiernik sygnetu i naczelny śledczy rodu Benesato muszę zapytać, z kim spośród mieszkańców klasztoru mógłbym poruszyć ów temat?
- Sam sobie właśnie odpowiedziałeś na pytanie, ambasadorze - powiedział namiestnik - Jedyną osobą władną rozmawiać na ten temat jest świątobliwy Abacus, on jednak najpewniej nawet nie zacznie rozmowy. To... nader specyficzny człowiek, nie przywiązujący większej wagi do spraw życia codziennego czy etykiety. Jest tak głęboko pogrążony w swoich pracach, że nagabywanie przyjmuje z wielkim wzburzeniem i potrafi być bardzo opryskliwy nawet dla szlachetnie urodzonych gości.
- Skoro tak się sprawy mają, podążmy innym tropem - Abdel umiejętnie zmienił temat konwersacji czując, że zabrnął w ślepy zaułek - O ile dobrze zrozumiałem, po śmierci twego brata w Lucatore nie pozostało nic z dóbr doczesnych, o które warto by było walczyć w ramach schedy. Co się tu zatem wydarzy w niedługiej przyszłości? Kto będzie sprawował w Lucatore faktyczną władzę?
- Chciałbym móc powiedzieć, że zachowam tytuł namiestnika Lucatore - Ennio sposępniał zauważalnie, wyprostował się w krześle - Brat mój obdarzył mnie tym zaszczytnym obowiązkiem dożywotnio, ale Rada Oświeconych może mieć względem Lucatore inne plany. Wszystko się może wydarzyć, jeśli Baptyści zechcą zaprowadzić tu nowe porządki. Pewne jest tylko jedno: jak długo klasztor będzie słynął z olejów najwyższej jakości, tak długo ktoś będzie sprawował surową pieczę nad warownią na górze i pracami mistrza Abacusa. Czy będzie to Neva czy jakiś jej następca, o tym zadecydują ojcowie Kościoła we właściwym sobie czasie.
- A w jakim jest wieku syn czcigodnej wdowy? - spytał dziedzic Sanguine - Muszę to wiedzieć, by jako ambasador Montpellier dobrać odpowiedni dla jego wieku podarunek.
- Vikal skończył w tym roku dziesięć lat, ale... - przez wciąż posępną twarz starca przebiegł jeszcze wyraźniejszy cień - Nie trudź się zbytnio doborem daru, ambasadorze. Vikal bardzo choruje, od wielu lat. Przez wzgląd na zły stan zdrowia nie uczestniczy w życiu publicznym klasztoru, pozostaje pod troskliwą opieką matki. Jestem pewien, że nie weźmie udziału w żadnym spotkaniu z udziałem zagranicznych gości.