Siedziba rodu Benesato, 1 lipca 2595
Ennio Benesato pojaśniał słysząc pytanie znamienitego gościa, uśmiechnął się z wyrazem dumy na pomarszczonym obliczu.
- Ten sygnet jest dziedzictwem mego rodu, symbolem władców Lucatore - oznajmił, kładąc ogromny nacisk na słowa "władcy Lucatore". Abdel zachichotał sardonicznie w duchu uświadamiając sobie ogrom niezamierzonej megalomanii starego człowieka. Co musiałby w takim razie pomyśleć ów władca, gdyby trafił pod strzeliste białe mury Montpellier? Najpewniej skonałby w jednej chwili porażony apopleksją zrodzoną z szaleńczej zazdrości!
- Nosząc go będziesz postrzegany za mego przedstawiciela, ambasadorze, tak więc wszyscy mieszkańcy miasta będą odnosić się do ciebie z takim samym szacunkiem i poważaniem jakby stanęli przede mną we własnej osobie.
Dziedzic Sanguine przypomniał sobie białe krzyże oraz wulgarne słowa nabazgrane na ścianach rezydencji namiestnika, dyplomatycznie jednak przemilczał tę kwestię nie chcąc rzucić cienia na całkiem przyjemną i miłą rozmowę.
- Poczucie obowiązku nie pozwala nam na mitrężenie czasu, chociaż w tak zacnym towarzystwie człowiek mógłby konwersować bez końca - oznajmił Frank wstając od stołu. Natychmiast zaszurały też krzesła pozostałych gości. Namiestnik pozostał na swoim miejscu, skłonił się cudzoziemcom uprzejmie. Galla Lombardi nie wypowiedziała żadnego słowa pożegnania, odprowadziła gości do drzwi wzrokiem zimniejszym od wód spływających ze stoków Alp.
Pilnujący wejścia do sali jadalnej Barthez wyprostował się służbiście na widok frankońskiej szlachty, dociągnął pasek przewieszonej przez ramię strzelby. Rozmawiający z nim miejscowi zbrojni cofnęli się z szacunkiem od dziedzica i jego towarzyszy, zasalutowali na miejscową modłę rozbawiając tym gestem parę Sangów.
Chwilę później przybysze z Montpellier stali już za drewnianym ogrodzeniem rezydencji, na wyłożonym kiepsko dopasowanymi kostkami rozległym placu. Służba Benesato zdążyła w międzyczasie zetrzeć ze płotu obraźliwe znaki, ale grupki stojących opodal mieszczan nadal przyglądały się obcym z podejrzliwą wrogością. Abdel Sanguine posłał w ich stronę uprzejmy uśmiech, obracając w palcach wsadzony do kieszeni złoty sygnet namiestnika.
- Panie Barthez, udamy się teraz z powrotem do domu pielgrzyma - zarządził - Gospodarz podał nam niezgorsze wino, natomiast jadło dalece odstawało od standardów, do których przywykli synowie i córy Montpellier. Cała ta konwersacja dodatkowo mnie wygłodziła, toteż w oczekiwaniu na dziewczynkę od zwłok pozwolimy Jambonowi na przyrządzenie podwieczorku godnego frankońskiej szlachty. Pan prowadzi, proszę przodem.