Halvar nie miał na to czasu. Jego towarzysze go potrzebowali. Miecz przeskakiwał z pełnego chwytu zataczającego szerokie kręgi, do półchwytu, w którym ciosy były wyprowadzane szybko i zawzięcie. W efekcie jego przebijanie się przez hordę nieumarłych zaczynało przypominać przekopywanie się łopatą przez furę błota, albo wiosłowanie pod prąd w rwącej rzece.

Gdy naprzeciw stanął szkielet olbrzyma, który jednym celnym rzutem pokruszył kilka ciał Halvar uśmiechnął się do siebie. Spadający głaz zrobił sporo miejsca. Był ciekaw na ile wreszcie trafił mu się przeciwnik godny jego samego. Postąpił kilka kroków bliżej. Wzniósł swój miecz.

- Jesteś niczym w obliczu mojej siły. Niczym. Jeszcze tego nie rozumiesz, ale po starciu ze mną nie zostanie z ciebie nawet proch. Chroni mnie moc bogini tak potężna, że nawet umysł twojego pana jej nie ogarnie. To twoja ostatnia szansa. Weź swoich kumpli i spierdalaj, póki jeszcze nie pociąłem ci ścięgien i padłeś z hukiem jak ścięte drzewo.

Prawą dłonią puścił miecz, odwrócił się wokół siebie i wycelował palcem we wszystkich wygrzebanych z ziemi i zbliżających się przeciwników.

- Wam wszystkim radzę zakopać się z powrotem tam skąd wypełliście zanim zasmakujecie mojej prawdziwej siły.

Dłoń wróciła na rękojeść, a paladyn spojrzał w przegniłe oblicze olbrzyma. Miał nadzieję, że jego towarzysze wykorzystają dobrze czas, który im kupił.