- Mieszkam w najbliższej osadzie. Dla was panie to dwa dni drogi, las tu gęsty.

Brat Marcus odpadł. Jakby przysnął. Spostrzegli to nieliczni.

- Już, już - sapnął przebudzony Hubert i wyciągnął z juk materiały opatrunkowe.
Cokolwiek uczynił w następnych ruchach krew z głowy Leona przestała się sączyć – plama czerwieni na bandażach przestała się powiększać. Ranny został usadzony i oparty o pień drzewa.

Z daleka posłyszeli wilcze wycie. Wiatr mieszał dźwięki w koronach drzew. Drużyna czuła się otoczona.
- To nie były zwykłe wilki. To bycza sfora. Wilcy wielkie jak konie.
Jurgen pobladł wymawiając te słowa.