Gnashrakk

Bjorn siedział dalej oparty o stół. Nigdzie mu się nie śpieszyło, nigdy nie był tak porywczy jak pozostali kamraci. Więcej też od innych spędzał na modlitwie i medytacjach, szukając spokoju i ciszy.
Był dobrze zbudowany, lecz wśród innych adeptów nie wybijał się. Jego ptasią twarz skrywała długa, wyczesana w tej chwili broda, którą jednak w trakcie misji nosił splecioną w kilka warkoczy. Czarne włosy były przycięte na wojskowa modłę, a wśród nich pojawiały się pierwsze siwe włosy. Nie to, żeby był stary. Siwiały ot tak. Niektórzy się śmiali, że za dużo myśli, i to od tego kolor traci.
Bjorn zajmował się w drużynie opatrywaniem rannych braci. Wiedział o ziołach więcej niż inni, wiele nauczył się już za czasu pobytu w swym rodzinnym plemieniu, a nowe możliwości, jakie dostarczały usprawnienia genetyczne pozwoliły mu na pogłębienie tej wiedzy.
Wieczorami, podczas świąt, był niezastąpionym kompanem. Sam twierdził, że dobry wojownik powinien umieć walczyć mieczem, toporem, włócznią, strzelać z łuku i układać i opowiadać sagi... Więc układał, a robił to zręcznie i opowieści te pozostawiały ślad w sercach nawet twardych wojowników z Fenris...

 

__________________
Ruck, Maul, Repeat!