Furgil skończył jajecznicę z tuzina jaj, wyczyścił glinianą miskę resztką pajdy chleba, po czym kulturalnie beknął.

- Ot, nadążą, nie nadążą. Jak bogowie dadzą, i mnie nie ominie bitwa. - odparł wąsaczowi bez zmartwienia, ani urazy, za wytkniętą długość dolnych kończyn. - A ja o takich jak ty, nie słyszałem. - popatrzył krytycznym okiem krasnoludzkiego zainteresowania na upięte przy jukach konia, złożone skrzydła hałasującego wynalazku.

Wstał i oddał babuleńce naczynie i wziął się, z wdzięczności, czystym już toporem, za rąbanie jej pniaków na szczapy, bo siedzieli wsparci o ścianę drewutni.