— Zatem bardzo mądre dzieci macie en Amérique — odparła Malvolia do Val — Owszem, samochody to moja pasja i praca. Jestem zatrudniona w fabryce Fiata i wychowuję samotnie uroczą córeczkę Monicę — dodała z wyraźną dumą do obu współpasażerów — Później mogę pokazać zdjęcie, bo na razie nie chcę odrywać rąk od kierownicy.

Półwłoszka-półfrancuzka przez moment miała wrażenie, że Valerie przyglądała się jej, poprzez wsteczne lusterko, zbyt uważnie jak na zwykłą ciekawość. Gdy zerknęła w tym kierunku spotkała jej dziwnie serdeczny uśmiech. Odwzajemniła go instynktownie. Miała nawet przelotną myśl, że gdyby nie... Jednak była profesjonalna, zawsze skupiała się na swoim zadaniu i w zasadzie nie pozwalała wtedy dryfować swoim myślom w innych kierunkach. Wróciła więc do czujnego obserwowania drogi. Po odpowiedzi Stackhouse'a pokusiła się o komentarz. Normalnie dworowałaby z jego chłopięcych reakcji w kierunku Val, ale umiała trzymać niewyparzony język za zębami kiedy kierowała nią wyższa konieczność.

— Może i czuwacie nad wszystkim — przemówiła nieco złośliwie — Ale słyszałam nadany przez Pańskie radio komunikat. I nie napawa on optymizmem, ani nie sugeruje "pojedynczych przypadków". Raczej wygląda na to, że straciliście panowanie nad sytuacją. A ten wirus to chyba jakaś terrorystyczna plaga. Po zamachu na WTC sprzed pięciu lat wszystkiego można się spodziewać...

— Ja tam się nie znam na mikrobiologii, jestem tylko inżynierem — wtrąciła po chwili — Ale chyba nigdy w historii nie było takiego czegoś. Psy zarażone wścieklizną, które zdarzyło mi się kiedyś widzieć, nie wyglądały w ten sposób. Jak o tym myślę, to jest to tak absurdalne, że nawet wydaje mi się, że to może jakaś piekielna apokalipsa? A nie jestem z tych religijnych. Ewidentnie coś nie gra. Z całym szacunkiem, ale nie ufam waszemu rządowi i służbom...

Malvolia miała swoje powody ku temu. Czytała też nowiny o podobnych przypadkach w górach Arklay sprzed paru miesięcy. Nie należała do tych nieświadomych obywateli.

— Co by nie było, wjadę nawet nel mezzo di cholernego piekła i nakopię do dupy samemu il diavolo. Jest tam moja córka, jedynie pod kuratelą teściowej. Wątpię by dały sobie radę z chmarą zarażonych wścieklizną półżywych maniaci — w tym momencie instynktownie silniej nadepnęła na pedał gazu, akurat trafiła nastrojem na utyskiwania Val, w tym samochodzie na chwilę zagrała "złego glinę" — Wiesz co, blondyneczko? Gówno mnie obchodzi czym są, nie dam się pożreć żadnym wściekłym pokurwieńcom! W moim kraju najważniejsza jest rodzina. I będę o nią walczyć, nie ważne co się wydarzy. Postaraj się opanować, bo zakładam, że jeszcze nie raz przyjdzie ci użyć swojej pałki. Teraz jesteśmy zdani tylko na siebie. Wątpię, że policja spełni swój obowiązek. Wygląda na to, że sami mają problemy.

Wyraźnie nie udzielało jej się opanowanie funkcjonariusza. Zaśmiała się delikatnie pod nosem słysząc słowo "samoobrona", bardzo fajny eufemizm, który pozwala zmyć z siebie odpowiedzialność. Chyba zacznie go od teraz używać.