Franko stanął na krawędzi zafascynowany patrzył jak cokół dachu się wybrzusza. Najpierw zdawało się, że puchnie a w ułamek sekundy wystrzelił do przodu pędami betonu. Pędy zaplatały się ze sobą tworząc gładką jak szkło powierzchnię. Wielki włoch obrócił sie patrząc na skupionego chłopaka opierającego się o dach, którego powierzchnia zaczęła się kurczyć.
- Teraz albo nigdy - mruknął bardziej do siebie niż do innych Wujaszek rzucając się w dół rampy.
Odchylił się do tyłu opierając się ręką o podest by utrzymać równowagę. Czół pod dłonią, jak beton się kruszy. Spojrzał w dół w przepaść, która rozpościerała się pod jego nogami. Wtedy poczół, jak warstwa betonu się pogrubia a w dół wystrzeliwują kolumny. Kid musiał dawać z siebie wszystko. No to jak tak... To Wujaszek nie może być gorszy. Odbił się pochylił do przodu i przygotował przed nim rampa się zaczynała prostować. Był zaledwie 3-4 metry nad ziemią. Wybił się rozpędzony do dużej szybkości korzystając s iły swoich potężnych nóg poleciał daleko do przodu. W locie skulił się i tuż przed ziemią uderzył w nią z całych sił hamując uderzenie. Betonowa płyta pod jego stopami zapadła krusząc się. Franko widział w zwolnionym tempie. Jak odłamki pod jego stopami wbijają się w ziemię a te wszystkie wokół unoszą się do góry. Ziemia się zatrzęsła okna na parterze strzeliły siejąc do okoła okruchami szkła. Stojący najbliżej policjant stracił równowagę i się przewrócił... Franko Zamarł na moment bez ruchu podpierając się jedną ręką i dopiero po chwili podniósł się i w chmurze pyłu wyszedł z niewielkiego krateru.... - Chyba odrobinę przesadził.