- Czy jest inne przejście? - spytał olbrzym zastanawiając się wyraźnie nad czymś.
- Nie, to jedyna droga jaką znam. - odpowiedziała drowka. Westchnął. Będzie musiał ją podpytać o to skąd tak dużo wie o tym poziomie, skoro została złapana na poziomie wyższym, a sama przyszła z Podmroku. Nie było na to jednak czasu. Wokół zapanowała cisza po słowach Elory. Niebezpieczna cisza zdradzająca niepewność i zawahanie. Coś, co zawsze kończy się tragicznie.
- Zabijmy ich. - powiedział beznamiętnym głosem Amos. Nie było w tym agrsji, ani żądzy mordu. Nie było ani pasji, ani obrzydzenia. Było to proste stwierdzenie faktu, tak jakby stwierdził "idziemy tędy", co sprawiało, że słowa te zabrzmiały jeszcze straszniej.
- Nie mieliśmy skrupułów w zabijaniu bezbronnych śpiących goblinów i hobgoblinów, skąd te rozterki teraz? Planujemy wrócić zanim się obudzą? - spojrzał na Elorę Dencroft. Jego porośnięta gęstwą siwą brodą i bujną fryzurą głowa nie zdradzała żadnych emocji gdy na nią patrzył. Oceniał.
- Może żadne z was nie miało wystarczająco dużych jaj, żeby zabić związae hobgobliny, ale nikt nie miał obiekcji przed zabijaniem uśpionych goblinów na oczach ich rodzin. Matek, dzieci... - Amos spojrzał każdemu towarzyszowi prosto w oczy. - Twoje pociski Eloro, twoje ostrze Branie, i twoje Archie, i miecze Druagdina. Słońce nie zdążyło zajść i wzejść, a wy macie rozterki?
Czas spojrzeć prawdzie w oczy: ci po których tu przyszliśmy byli tu, te gobliny widziały i nie przeszkadzało im co tu się działo. Wasza zakłamana moralność sprowadzi na nas tylko problemy. -

Chłodna kalkulacja. Tak inna wczorajszego ataku złości skierowanego na Williego była uderzająca, ale Amos był w stanie dzielić życie między nie wykorzystując każdą we właściwym momencie. Teraz był moment trzeźwiącej logiki.
- Musimy zablokować im możliwość ucieczki. Przy pełnej mobilizacji nie wytrzymają więcej niż kilka sekund.
- Willie, możesz zrobić tak, żebyśmy mogli otworzyć drzwi, tak jak zrobiłeś wczoraj? Chcę zobaczyć jak wygląda to pomieszczenie.