Śmierć nie jest niczym niezwykłym, idzie do niej przywyknąć. Zawsze krąży gdzieś w okolicy, gotowa wyłonić blade oblicze w najmniej spodziewanym momencie. Patrząc na zimno, z boku, gdy minął pierwszy szok, Ryman miał szczęście, choć pewnie gdyby Yazmin powiedziała to głośno, wywołałaby całą gamę spazmów i pretensji. Niezrozumienia, złości… braku akceptacji, bo z nagłą śmiercią ciężko się pogodzić. Szczególnie gdy dosłownie spada na ludzki kark z powietrza, cicha jak polująca sowa i równie morderczo skuteczna. Odziana w upiorne szaty czerwieni i burgunda odartych ze skóry tkanek.

- Dios mio… - Latynoska sapnęła, a rozszerzone oczy wyłowiły z mroku pokraczną, groteskową sylwetkę istoty, która nie narodziła się w sposób naturalny. W jednym, makabrycznym błysku kobieta dostrzegła sploty mięśni, drgające na kośćcu i doskonale widoczne przez brak zewnętrznej powłoki ochronnej. Nie raz widywała osoby obdarte ze skóry, nie raz sama zrywała z nich różowawy, mięsisty pergamin… znała ten widok. Tylko, por tu puta madre, istota przed nimi w niczym człowieka nie przypominała. Bliżej jej było do zwierzęcia. Śmiertelnie niebezpiecznego, obcego drapieżnika, ze szponami czerwonymi od krwi ich gliniarskiego przewodnika.
Słysząc krzyk rudzielca i widząc potwora przed nimi, Yaz wyłączyła myślenie, nie było na nie czasu.
- Właź tam! - szarpnęła młodszą dziewczyną, prosto na prostokąt kanału wentylacyjnego. Wejście było zbyt mikre, aby zmieść agresora, za to półtora metra rudzielca pasował tam idealnie. Latynoska miała tylko nadzieję, że młoda pójdzie za instynktem przetrwania, zamiast rozpaczać nad policjantem. - Do baru, rápido!