30 Martius 816.M41, pałac Aspyce Chorda

Sala bankietowa – zapewne jedna z wielu znajdujących się w orbitalnym pałacu – miała niewielkie rozmiary, przez co zyskiwała na przytulności. Eleganckie meble, kryształowe kieliszki, doskonałej jakości porcelana, do tego wykwintne potrawy, których większość Coraxów jeszcze nigdy nie miała okazji spróbować. Poruszający się bezszelestnie służący – wszyscy bez wyjątku mężczyźni noszący na skroniach rodowe tatuaże – usługiwali gościom z nienagannymi manierami, obserwowani surowym wzrokiem przez Umberto Cromwella.

Oprócz Aspyce Chordy i jej seneszala w bankiecie po stronie gospodarzy wzięły udział jedynie dwie inne osoby. Jedną z nich była wysoka czarnowłosa kobieta o mesmerycznych fioletowych oczach przedstawiona przez Cromwella jako Isabel Solaris, doradczyni głowy rodu; kobieta niezwykle uprzejma i elegancka, aczkolwiek zauważalnie małomówna. Drugą okazał się przeraźliwie szczupły siwowłosy mężczyzna zwący się Valdo Beckett i będący wedle prezentacji Cromwella Astrografusem Majoris dynastii Chordów.

Podczas gdy Beckett wymieniał stonowane uwagi z Garlikiem na temat przebiegu skoku przez Paszczę i jednocześnie próbował wciągnąć w rozmowę wyraźnie powściągliwego Bartholema Visschera, lady Aspyce odłożyła srebrne sztućce i delikatnie wytarła chusteczką swe pięknie wykrojone usta.

- Jakie zatem plany ma głowa rodu Coraxów na przyszłość? Eksploracja Koronusa? Przywracanie na łono Boga milionów utraconych dusz? Pozyskiwanie surowców mogących wydatnie wspomóc przemysł zbrojeniowy Imperium? Chętnie poznam choćby zarys pani zamiarów, lady Winter, jeśli to nie tajemnica. Służę w takim przypadku przyjacielskimi radami.