O ile wcześniej Karaluch szczerze gardził obdartusami z wyspy, tak teraz, po tym co powiedział czarodziej, na twarzy łowcy czarownic pojawiło się coś na kształt uznania. To nie są takie miękkie pędraki jak myślałem. Gdyby Karl Franz miał tak samo twardą rękę…Nicollo przez chwilę się zamarzył wyobrażając sobie armię silnych zdrowych bezwzględnych mężczyzn, od dziecka szkolonych na wojowników. Z jeszcze większym entuzjazmem wyobraził sobie truchła wrogów Imperium, tych wyglądających jak ludzie i tych zielonoskórych.
Im dłużej jednak przyglądał się dzieciakowi, czuł coś czego zupełnie się nie spodziewał a do czego nie chciał przyznać. Nie, zero litości. To tylko mały okaleczony głodny szczur. Powinienem zrobić mu przysługę i skrócić jego męki. To jedyna litość na jaką mnie stać.
Nicollo bezceremonialnie wyrwał dziecku deszczułkę. Spojrzał na dziecko rozgniewany, nie chciał by widziało w jego oczach współczucie.
- Magu? Domyślasz się co oznaczają te symbole?