- Ani zamknięte, ani zabarykadowane - rzekł Qara półszeptem sam nie wiedząc czemu mówi cicho. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że na głos powtórzył własne spostrzeżenia.

Znowu czuł się dziwnie. Poniekąd było to wynikiem mało przyjemnego spotkania ze skrzynią (która koniec końców okazała się być pusta). Jednak było coś jeszcze. Pandołak znowu czuł się jakby świat dopiero co wypuścił powietrze po dłuższym bezdechu. Potrząsnął czarno-białą głową i ponownie zwrócił się do towarzyszy.

- Nie widać nigdzie jej śladów? Myślicie że przymykałaby za sobą drzwi?

To pytanie było głębsze niż mogłoby się wydawać. Qara rzeczywiście głowił się jaki sens miało zamykanie za sobą drzwi podczas badania podziemi, jeśli zamierzało się wrócić...
Odruchowo zerknął w kierunku z którego przyszli by się upewnić, że sami nie zrobili bezwiednie czegoś podobnego.